"Het zijn vrouwen die de doos van Pandora in hun ziel houden."

Oogst

In Oogst verhuist de Roemeens Alina naar Italië om er aan de slag te gaan op een tomatenplantage. Dat doet ze met haar elfjarige zoon, in de hoop om hem een beter leven te kunnen geven. Sociale dumping blijft brandend actueel. Recent nog kwam aan het licht in welke erbarmelijke omstandigheden Portugese arbeiders leven en werken in Aalter.

“De eerste reflex is dan repressie,” zegt Volders. “Die mensen zijn niet welkom en dus moeten ze maar weg.” In realiteit is het verhaal vaak genuanceerder. En zo’n genuanceerd verhaal brengt Sien in Oogst.

Afbakbroodjes

Voor veel mensen blijven deze wanpraktijken verborgen, tot ze uit de hand lopen en in de krant verschijnen. En toch komen we dit soort uitbuiting voortdurend tegen in ons dagelijks leven. “Onderweg van je bed naar je werk zie je voortdurend voorbeelden van die moderne slavernij. Van de afbakbroodjes die je vanmorgen in de oven hebt gestoken, tot de mensen die in het station de toiletten kuisen.”

“Corona toont eens te meer dat deze jobs essentieel zijn. Ze vormen de absolute basis van onze economische realiteit. Maar ze moeten wel waardig ingevuld worden.”

We redden ons wel

“Dit boek is fantastisch voor mij,” zucht Mira Feticu. "Ik heb heel vaak tijdens het lezen tussen de pagina’s ‘dankbaar’ geschreven. Sien laat de pijn van al die mensen zien.”

Mira herkent ook zichzelf in het hoofdpersonage: “Alina zegt dingen die ik ook al heb gezegd. Dat we ons wel redden omdat we ons altijd al hebben gered. Dat zegt elke Roemeense vrouw. Sien heeft de ziel van Roemenië gevat.”

Boffen

“Ik bof,” geeft Mira toe. “Ik heb altijd kansen gehad en ik heb het gehaald.” Als ze klasgenootjes van de lagere school terugziet, beseft ze dat maar al te goed. “Mijn vriendin van op de basisschool is naaister in mijn dorp. Ze mist al drie tanden. Als ik haar zie ben ik dankbaar voor alle kansen die ik kreeg. En ook voor mijn tandarts.”

Moederschap

Dat moeders die stap ondernemen, op zoek naar een betere wereld, is een redelijk nieuw fenomeen. "Vroeger waren het de mannen die vertrokken. Nu blijven zij thuis met de kinderen," legt Sien uit. Dat merk je ook wanneer je het boek leest. Hoewel Sien nooit met één van die vrouwen op Sicilië sprak. Ze had er gesprekken met hulpverleners en straathoekwerkers, maar bewust niet met de Roemeense vrouwen zelf. “Ik had heel hard het gevoel dat ik kwam teren op hun miserie.”

Mira heeft veel bewondering voor wat deze vrouwen ondernemen: “Ze zijn een soort van Amazones, helden als het ware. Maar ze beseffen dat maar half. Ze gaan dood zonder precies te begrijpen wat ze hebben meegemaakt. Het zijn vrouwen die de doos van Pandora gewoon in hun ziel houden.”