"Ik denk dat dat het buitenverblijf is van Pavarotti. Komaan jij moet daar es aanbellen. "

Ik heb er zelfs les bij gevolgd, twee jaar na mekaar. 

Stefan was uitgenodigd op een Rossini-operafestival in de zomer van 2004. De ouders van Stefan gingen tijdens de repetities zwemmen in zee. Plotseling zei zijn moeder: 

Ik denk dat dat het huis is van Pavarotti, zijn buitenverblijf. Komaan Stefaan jij moet daar es bellen. 

Stefan trok zijn stoutste schoenen aan -een neen had ie, een ja kon hij krijgen- en belde aan. De Maestro zelf nam op (aan de intercom). 

Ik was totaal nerveus. Ik heb hem uitgelegd: ik ben een jonge zanger uit België. Ik kom speciaal voor u naar Pesaro. Ik zou graag zangles bij u volgen. 

Pavarotti zei dat dat zo maar niet kon, dat er een officiële motivatiebrief en een biografie nodig was. Nog diezelfde avond maakte Stefan op een terras samen mét zijn ouders de aanvraag. En toen zijn de ouders van Stefan de brief gaan afgeven. Heel snel daarna kwam er een antwoord:

U komt om twee uur maandag! Mét een pianist. 

Dat was geen vraag. Het was een aanbod, te nemen of te laten. Stefan zocht een pianist en kreeg twee uur lang een exclusieve les. Stefan leerde van Pavarotti hoe hij juist zijn stem moet voeren, hoe hij het geluid zo goed mogelijk de zaal in kon projecteren. Pavorotti bood een luisterend oor en motiveerde zijn coaching. Bovendien kreeg de masterclass van Pavarotti zonder een cent te betalen. Pavarotti maakte er een erezaak van om gratis te investeren in jonge nieuwe stemmen. 

Waarom had Pavarotti altijd een witte zakdoek bij zich?

Pavarotti werd wereldberoemd omdat hij alle genres beheerste: opera, Sicilliaanse traditionals (zoals O Sole Mio, Mamma!! ) en pop en rock. Op het eind van zijn leven zong hij indrukwekkende benefietconcerten met bekende popsterren voor het goede doel.  Aan die beroemde Pavarotti en Friends-concerten namen heel wat iconen deel: Sting, Bono van U2, Artha Franklin, ...

Waar je Pavarotti ook zag, altijd trad hij op met een iconische witte zakdoek in zijn hand. Waarom toch? Volgens Stefan Cifolelli is daar eenvoudige uitleg voor:

Het had allemaal te maken met nervositeit. Pavarotti wist niet wat hij moest doen met zijn handen. Zijn pianist had hem aangeraden "neem toch een zakdoek". En toen is het een marketing-ding geworden. 

Ook Stefan erkent het probleem als tenor: 

elke zanger heeft dat probleem. Waar moet ik mijn handen houden. Je hebt altijd de neiging om jezelf te begeleiden met je handen en dat is niet om aan te zien voor het publiek.