"Ik ga een kijkwoning kopen"

Dinsdag 27 maart

Ik heb vannacht na lang piekeren besloten om een kijkwoning te kopen. Iemand moet het doen. Elke keer als ik er voorbijrijd, krijg ik enorm hartzeer uit empathie. Een huis is niet gemaakt om naar te kijken. En ik weet van mezelf, als ik empathisch word van gebouwen, dan moet er gewoon iets gebeuren. Op zich hoeven de gevolgen voor het huis zelf, niet extreem groot te zijn. Dat huis mag gewoon blijven bekeken worden en ik zal uit respect voor het concept er ook af en toe eens naar kijken. Het bestaat voor het grootste deel uit gyproc en ik ben altijd al een enorme fan geweest van gyproc. Vooral van de Gyproc Waterwerende gipsplaat ABA 9,5mm 260x60 cm. In het groen.

Volgens de makelaar beschikken de buren over een luisterhuis en is de rest van de straat bebouwd met sympathieke huichelarijhuizen. De burgemeester voert er met wisselend succes een positief desintegratiebeleid en daar kan ik wel mee leven. In het fitnesscentrum lopen veel mensen rond die gelijken op een driehoek, omdat ze hun benen niet meer kunnen sluiten van de spieren. Een doodgewone Vlaamse buurt dus eigenlijk.

De kijkwoning is wel een beetje donker, want de elektriciteit is niet aangesloten. En in het donker zie je niets of op zijn minst wat vager, maar dan kan je niet echt zeggen dat het donker is. Voor de rest kan ik niet langer ontkennen dat ik dood zal gaan. Ik dacht tot voor kort dat ik bevoordeeld was met één of ander positief gemuteerde DNA-afwijking die ervoor zorgde dat veroudering niet bestond, maar ik ben van gedacht veranderd. En ik ben doodsbang. Het is een beetje pijnlijk, maar wel menselijk. Ik hoop dat ik op mijn 86ste in mijn kijkwoning mag sterven. Er is nog ruimte voor een kijktuinhuis in de kijktuin voor mijn kleinkinderen. Ik kan niet voor iedereen goed doen.