Ga naar hoofdinhoud

Luister Live

Programma's

Select

Podcasts

Alles begint bij luisteren

Radio 1 Sessies

album van de week

classic album van de week

ontbreekwoordenboek

De Wereld van Sofie

"Ik geef hem een knuffel, ik krijg geen knuffel terug. Toch heb ik daar veel aan."

di 12 nov. - 11:34

'De Wereld van Sofie' ging vandaag over patiënten met geen of minimaal bewustzijn. Wat als het jou en je partner overkomt? Wat als je jaarlijks, dag in dag uit, aan het bed van je partner zit die amper nog teken van leven vertoont? Dit is het verhaal van Danielle Vigoureux. Haar man Frederik verblijft al 11 jaar in Het Weyerke, een dienstencentrum voor personen met een handicap.
© Pixabay

“Niemand had het zien aankomen" vertelt Danielle Vigoureux aan reporter Brecht Devoldere. "Hij was met de auto onderweg, stopte voor het rode licht,  maar toen het groen werd, reed hij  niet door. Hartstilstand. We hebben het geluk gehad dat er net een auto met verplegers voorbij kwam en die zijn hem beginnen reanimeren.  De hartspecialist zei daarna: ‘Mevrouw, wat als hij opnieuw een hartstilstand krijgt, wat dan?’ Ik zei toen dat hij wel de papa van mijn drie kinderen was. De hartspecialist was heel cru: “als het mijn partner was, liet ik hem gaan en begon ik opnieuw. En daar stond ik dan, met mijn drie dochters.”

“Een mens die een maand in coma ligt, je weet niet hoe die er uit gaat komen. ‘Het enige wat hij nog zal kunnen is knipperen met zijn ogen’, hoor je dan.  Tot hij op een dag in mijn hand kneep.  En dan een maand geen reactie meer. ‘Het kan gewoon een reflex zijn’, zei men in Gasthuisberg, maar ik dacht:  ‘hij is een vechter, het kan niet dat het hier stopt.’ En geleidelijk aan herkende hij me terug. “

“Als ik hem nu ga bezoeken, vertel ik alles wat er in de voorbije week gebeurd is. Maar er komt geen wederwoord, dat vind ik het ergste.  De communicatie tussen partners valt van de ene dag op de andere weg. Buitenstaanders zullen denken dat Frederik nog altijd niks kan, maar voor mij kan hij al veel meer dan na zijn hartstilstand. Hij herkent ons, hij wordt blij als hij ons ziet, blij als ik hem over dingen van vroeger vertel. Ik kan hem een knuffel geven. Ik krijg dan wel geen knuffel terug maar toch heb ik daar veel aan.”

“Of het beter zou zijn als hij niet gereanimeerd was? Voor de kinderen wel, omdat hun papa hun papa niet meer is.  Als iemand overlijdt, doorloop je een rouwproces. Wij doorlopen die stappen van zo’n proces ook, maar er komt nooit einde aan. Als we Frederik met het gezin gaan bezoeken, zitten we achteraf neerslachtig in de auto. ‘Wij zijn bij papa geweest, maar papa was papa niet meer’, zeggen de kinderen. Dat dragen wij heel ons leven mee.”

“Hij heeft 20 jaar voor mij  gezorgd, mij onvoorwaardelijk graag gezien, mij drie prachtige kinderen geschonken, nu zorg ik al 11 jaar voor hem. Hij verdient dat. We moeten realistisch zijn, na 11 jaar zal zijn toestand niet meer evolueren. Maar hij kan nog altijd zo verliefd kijken, prachtig gewoon.

Lees ook:

Lees ook:

Blijf op de hoogte

Ontdek de beste podcasttips, beluister het meest recente nieuws en doe mee aan exclusieve acties.

Volg ons op
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Jobs

Privacy

Gebruiksvoorwaarden

Heb je een vraag?

Contact

Wedstrijdreglement

Logo UitInVlaanderenLogo Cim Internet