“Ik haat ze niet, de kinderen van de collaborateurs. Maar ze moeten mij met rust laten”

Op Canvas start vanavond de reeks 'Kinderen van het verzet'. Na de kinderen van de kolonie en de kinderen van de collaboratie, zijn het nu de kinderen van het verzet die het verhaal van hun familie mogen vertellen. 75 jaar na de bevrijding hoor je 13 getuigen over het trauma en de pijn die de Tweede Wereldoorlog bij hen veroorzaakt heeft. Yvette Elyn is één van hen. 

Doosje

Op het dressoir van Yvette Elyn (83) staat een klein houten doosje. Ze bewaart het als haar dierbaarste bezit, want in het doosje zit aarde van het kerkhof in Polen, waar haar vader begraven ligt.

Ik ben blij dat ik in 1996, na meer dan 50 jaar, op zoek ben gegaan naar wat er in de oorlog met mijn vader gebeurd is. Ik heb alleen veel spijt dat ik het nooit aan mijn moeder heb kunnen vertellen.

Ze ziet het na al die jaren nog heel scherp voor zich. Op een ochtend begin september 1943, de vijf kinderen van het gezin Elyn staan klaar om naar school te gaan, stopt er een auto voor de deur.

Mijn moeder dacht nog: het is de Gestapo. Ze wou roepen, maar het was al te laat. Vader had de deur al open gedaan. Het was een Vlaamse collaborateur en vier soldaten van de Gestapo, geweren in de aanslag. We moesten direct afscheid nemen. Mijn moeder protesteerde nog, maar de mannen dreigden dat als ze niet zou stoppen, dat ze dan ook de kinderen zouden meenemen.

De vader van Yvette werd meegenomen en naar de gevangenis van Gent gebracht. Daar kon Yvette hem nog een keer bezoeken en hij schreef ook nog een paar brieven. Maar in december 1943 werd hij, zo vernam ze pas meer dan 50 jaar later, overgebracht naar een gevangenenkamp in Polen. Polydor Elyn moest er in vreselijke omstandigheden hard labeur verrichten en stierf minder dan een jaar later.

Ik was als meisje van zeven jaar getuige van de repressie. Ik stond mee met de meute te roepen en te schreeuwen toen de inboedels van de zwarten op straat gegooid werden. Dat zou ik nu niet meer doen, dat was allemaal niet nodig.

Geen wrok

Wrok koestert Yvette niet, maar er zijn momenten dat ze het lastig heeft.

Ik haat niemand, maar ze moeten mij met rust laten. Ik zie veel van die collaborateurs op straat komen om amnestie te eisen, maar mijn vader is nooit meer op straat moeten komen. Als ze niets verkeerd gedaan hebben, waarom vragen ze dan amnestie? Bij de verkiezingen stonden hier twee mensen aan de deur, met gele jassen. Ik heb ze vriendelijk weggestuurd. Ik wil niet fanatiek worden, maar ik kom er niet meer van los.

Nog dagelijks bladert Yvette door mappen vol brieven, documenten en foto’s van haar vader.

Ik heb hem nog elke dag dicht bij me. Kijk eens hier wat een mooie krullen hij had. Die zie ik nu ook bij mijn 19-jarige kleinzoon. Zo zie ik mijn vader nog elke dag.

Lees ook: