“Ik had mijn eigen kind in de armen als een ice queen”

“Je kent die beelden al van het scherm en dat is al heel erg pakkend. Maar als je er echt met je neus bovenop staat en dat is echt realiteit, dat is verschrikkelijk.”

Anne herinnert zich dat ze de eerste avond als een hoopje ellende op haar hotelkamer zat te janken. “Wat is dit hard”, dacht Anne toen. Er was echter een televisieploeg en een missie, ze moest zich sterk houden en professioneel blijven. Anne heeft toen een klik in haar hoofd gemaakt en een muur opgetrokken tussen zichzelf en wat ze zag. De missie werd een succes. Het gevraagde materiaal werd gedraaid en het Rode Kruis kon aan de slag met de resultaten.
Toen Anne echter na twee weken terug op Belgische bodem stond en haar gezin terugzag, wist ze niet wat haar overkwam. “Ik nam haar in mijn armen alsof ik zomaar een baby’tje in de armen vasthad, zoals ik er in Rwanda zoveel had ververst. Ik was een ice queen. En mijn man dacht: wat hebben ze met mijn vrouw gedaan? Wat is daar gebeurd?”   

“Ik had een muur om mezelf gebouwd om mezelf te beschermen en mijn emoties uit te schakelen.”

Pas nadien, thuis, is Anne haar verhaal beginnen doen, heeft ze twee uur onophoudelijk gesproken en in tranen uitgebarsten. “Ik heb alles uitgehuild en dan was ik weer mezelf. Maar het was even schrikken.”
Sindsdien weet Anne waar de knop zit waarmee ze haar emoties kan uitschakelen. Ze heeft die knop nadien nog één keer nodig gehad. “Toen mijn jongste zoon, toen drie jaar oud, betrokken raakte bij een auto-ongeluk en een tiental dagen op intensieve lag, in coma.” Drie dagen na het ongeluk had Anne een opdracht met contract waar ze niet onderuit kon. “Ik moest op een podium gaan staan en mensen entertainen. Dan heb ik die knop nog eens moeten omdraaien. Dat is toen gelukt.”

Vindt ze het geruststellend, te weten waar die knop zit? “Als het nodig is weet ik hem te vinden, maar ik hoop dat ik hem niet meer moet gebruiken.”