"Ik heb gelukkig afscheid kunnen nemen van mijn man"

Journaliste Mia Doornaert was te gast in ‘Touché’. Op 31 december wordt ze vijfenzeventig, maar ‘durf het niet om haar oud of oma te noemen’. Als columniste van De Standaard en veelgevraagde studiogast bewijst ze dat ze voluit deel uitmaakt van deze maatschappij. Meer nog, dat ze behoort tot de generatie die de vrijheden heeft verworven waar we vandaag de vruchten van dragen.

Ware liefde is volgens Mia Doornaert iemand waar je goed mee overeenkomt qua ideeën en aan wie je je hart kan uitstorten. Maar ook iemand waarmee het tegelijk in bed klopt. 

De ware

“Ik heb mijn man pas later leren kennen. Ik was van de generatie die het geluk had van al de pil te hebben. Geen enkele man kan beseffen wat dat voor vrouwen betekend heeft van niet die constante schrik voor zwangerschap te hebben. Ik was absoluut geen bedhopper. Ik heb een paar relaties gehad die aangenaam waren en dat volstond voor mij. Tot ik dan iemand ontmoet heb waarmee ik oud wilde worden. En dat is mijn man, Rik Van Mol geworden.”

"We hadden een goede relatie en verstonden elkaar goed, maar we hadden ook enorme discussies. Die relatie kon daar zeker tegen. Over internationale politiek, maar er waren ook gewone misverstanden."

Longkanker

Op 9 december zal het 15 jaar geleden zijn dat haar man is gestorven. “Ik heb gelukkig afscheid kunnen nemen van mijn man. Ik heb nog steeds de grootste bewondering voor de stoïcijnse manier waarop hij die ziekte (longkanker) beleefd en aanvaard heeft. Hij is heel zijn leven een roker geweest. Ik heb ook gerookt, maar bij hem was dat het eerste en het laatste wat hij deed op een dag.”

“Toen hij die longkanker kreeg wist ik dat hij statistisch gevaar liep daarop. Men kan altijd afkomen met een man die 92 jaar heel zijn leven gerookt heeft, maar dan sterft door te vallen uit een appelboom. Hij heeft mij gezegd dat hij met mij toch wel een leuk leven heeft gehad, wat toch wel belangrijk is. Ik wist dat het einde naderde dus ik bleef daar. Ik kreeg vanuit De Standaard veel faciliteiten om veel bij hem te kunnen zijn en eventueel vanuit het ziekenhuis stukken te sturen.

Ik ging laat naar huis en toen ik vertrok leek hij niet slechter dan anders. 'S morgens kreeg ik dan een telefoontje dat hij die nacht overleden was. Ik begon te huilen en te zeggen dat ik daar had moeten zijn. Men zei ook: ‘Je kan er niet dag en nacht zijn’. Je weet niet van de ene dag op de andere of het einde nabij is. Ik hoop dat hij in zijn slaap overleden is.”

Schuldgevoel

Hij is overleden in het Sint-Elisabethziekenhuis in Brussel. “Ze hielden daar ook sessies voor mensen die ‘beroofd’ waren. Dat was een mis en er was een chirurg die vertelde hoe je best met verlies omgaat. Dat heeft mij geholpen met mijn schuldgevoel. Hij zei: ‘Je moet er niet tegen vechten, laat het weg slijten’."

Alleen

Na de dood van haar man viel Mia helemaal alleen. “Godzijdank dat ik nog mijn job had. Tot aan de begrafenis blijf je bezig, maar na de begrafenis. Je wordt wakker en je appartement is leeg en je weet dat dat leeg zal blijven. Toen had ik echt zin om een donsdeken over mij te trekken en het aan mij voorbij laten gaan. Gelukkig moest ik gaan werken en het gelukkig een werk dat je geest bezighoudt. Ook mijn heel sympathieke collega’s die mijn man gekend hebben konden er op een heel natuurlijke manier over praten.”

Kinderloos

Mia en haar man hebben nooit kinderen gekregen. “Dat was absoluut geen gemis. Ik heb absoluut geen moederinstinct. Rik was 12 jaar ouder dan ik en had blijkbaar ook geen vaderinstinct. Toen ik 35 werd en de fameuze biologische klok tikte zei ik wel als we er nog willen dat het de moment was.

Ik wilde ook geen kind maken, puur zoals iedereen. Ik had er geen behoefte aan. Achteraf was dat ook geen gemis. Als je een kind wilt moet je dat niet doen tegen eenzaamheid van de oude dag. Dat is de slechtst mogelijke reden om een kind op de wereld te willen zetten. Ik heb nooit gedacht: ‘had ik nu maar kinderen en kleinkinderen’. Het heeft ook gemaakt dat ik vrij de wereld kon intrekken. Ik zeg niet dat het beter is, maar dat was het leven dat ons lag.”

“Ik heb mij nooit eenzaam gevoeld. Ik ben vaak alleen, maar niet eenzaam. Ik heb het geluk van een familie te hebben en vrienden dus ik ben niet alleen op de wereld. “

Beter met twee?

Maar wat als er een leuke man om de hoek is? “Ik heb nooit gezegd dat ik nooit meer iemand wil, maar je moet ook iemand tegenkomen. Ik wil niet absoluut iemand in huis hebben. Mensen van mijn leeftijd kunnen vaak niet alleen zijn. Bij mij weegt dat niet genoeg om ‘om het even wie’ in huis te halen. Sommige mensen zeggen dat ik te kieskeurig ben. Ik zeg niet dat als ik iemand was tegengekomen die fantastisch goed kon dansen en mij uit zou nemen om te dansen dat dat mij niet zou bekoren. Het kan nog altijd.”

Oproep

“Als er een heer is die heel graag danst en een partner zoekt. Die hier al drie kwart eeuw aanwezig is, nog fit is en die in Brussel woont. Iemand die graag met mij wil gaan dansen? Graag.”

Je kan je melden op touche@radio1.be.

Beluister de volledige uitzending (in twee delen):

Lees ook: