“Ik heb leren houden van alles wat imperfect is”
zo 23 jun. - 0:32
Op zijn achttiende trok Alain Platel naar de VS voor een uitwisselingsjaar. “Het was een sleuteljaar voor mij, want ik kwam uit de humanoria zonder te weten wat ik zou doen. Ik kom zelf uit een warm en veilig nest, maar werd toen gedropt in een dorpje in de Amerikaanse staat Oklahoma. Het ging er een stukje ruwer aan toe.”
Platel woonde er in bij een gezin, maar ging op zoek naar een manier om wat geld te verdienen. “Een zus van mijn Amerikaanse vader werkte met moeilijke kinderen. Ik ging bij haar helpen, en werd er plots geconfronteerd met een wereld van armoede, discriminatie en seksuele uitbuiting. Later werkte ik er ook op een instituut voor kinderen met een zwaar motorische handicap.”
Toen hij terugkwam, wou Platel daar iets mee doen. Hij ging orthopedagogie studeren.
Doven zingen Bach
Platel nam zijn ervaringen als orthopedagoog mee naar het theater. “Ik heb leren houden van alles wat imperfect is, en toon juist dat op een podium.” Een mooi voorbeeld daarvan is Platels voorstelling Tauberbach, waarin hij liederen van Bach gebruikte, maar dan gezongen door dove mensen.
“Misschien steken we onze eigen imperfecties te veel weg”, vertelt Platel. “Het imperfecte, het lijden, het afzien, de trauma’s en de littekens zijn even mooi als de zogezegd mooie dingen in het leven. Ik leerde er naar kijken zonder daar schrik voor te hebben. Daar heeft de opleiding orthopedagogie zeker in meegespeeld.”
“Ik herinner me bijvoorbeeld dat ik me tijdens mijn eerste stage als orthopedagoog in opleiding schaamde om te vertellen aan mijn collega’s dat ik de bewegingen van kinderen met een beperking toch ook mooi vond. Via de imperfectie leer je ook de waarde inschatten van het geluk dat je hebt als je zonder grote problemen geboren wordt.”