Ga naar hoofdinhoud

Luister Live

Programma's

Select

Podcasts

Alles begint bij luisteren

Radio 1 Sessies

album van de week

classic album van de week

ontbreekwoordenboek

De Wereld van Sofie

"Ik kijk de dood in de ogen met opgeheven hoofd"

do 28 mei - 11:16

Marijn Welten is 47 en moeder van twee tienerzonen. Ze heeft darmkanker en nog maar enkele maanden te leven. Ze wou nog heel veel doen maar corona gooide roet in het eten.
bloemen

“Ik ben een piraat geweest, kinderanimatie, daarna was ik receptioniste.” Marijn Welten was van kleinsafaan een lachebekje. Haar pretoogjes vallen meteen op. “Die zijn altijd gebleven. Die heb ik altijd gehad. Ondanks dat mijn leven eindigt, op een gegeven moment, nu gaat het stoppen ergens, snel. Dan denk ik, je moet vooral genieten. Van grote en kleine dingen, dat maakt niet uit, maar van alles genieten. Vooral heel veel plezier hebben. Ik vlieg al wel iets meer uit dan misschien letterlijk zou mogen hier in België. Dat meer mensen in mijn tuin komen en dat ik eventjes niet de bubbel van vier heb. Maar ik pas heel erg op. Ik hou mijn gezond verstand er bij. Want ik kan niet nog twee jaar in een bubbel blijven want ik heb geen twee jaar meer”.

"Ik kijk de dood in de ogen met opgeheven hoofd"

Marijn heeft uitgezaaide darmkanker. Al een jaar zit het ook in de longen. Ze hoopt de verjaardag van haar jongste zoon op 28 september nog te halen. Behandelingen wil ze niet meer sinds januari. Ze wou geen operaties ondergaan die misschien toch niet zouden helpen en haar alleen maar zieker zouden maken.

“Ik kijk de dood in de ogen met opgeheven hoofd. Ik was er nog graag 20 jaar geweest. Maar als dat niet is, dan is dat niet. Ik praat er ook veel over met mijn jongens. Ze nemen het zelfs al in de mond : ‘Mama als jij er straks niet meer bent, dan eten we nooit meer groente.’ Malle dingen. Omdat ik het ook ‘gewoon’ wil. Het is natuurlijk nooit gewoon. Als het straks gebeurt, dan is dat voor hen ook een groot verdriet, een grote schok. Maar ik wil het er vooral met hen over hebben.”

"Ik heb gezegd dat ik kom hunten"

Marijn, haar man en zonen van 18 en 15 huilen en lachen samen om de dood. Haar zonen zouden dit niet mogen meemaken, ze zijn veel te jong. Maar zij kijken evengoed de dood in de ogen. Ze worden straks een gezin van 3 en niet meer van 4. “Ik ben straks dood. Zij leven met het verdriet en moeten er langer mee door dan ik. Maar ik heb gezegd dat ik kom hunten, spoken (schaterlacht). Maar ik heb plechtig moeten zweren dat ik dat niet kom doen.”

Marijn verloor haar eigen vader aan kanker toen ze 21 was. Maar hij sprak er niet over. Haar moeder wist niet eens hoe hij begraven wou worden. Toen hij overleed, was dat een enorme schok. Dat wil ze zelf niet. Want als je iets kan achterlaten, is er ook troost. Mensen schrikken soms van haar openheid. Maar haar ziekte en dood horen nu eenmaal ook bij het leven, vindt ze. “Als je weet dat je het uiteindelijk niet gaat halen, noem ik het eerder een heel moedig besluit dat je zegt : ’Ik ga niet voor al die behandelingen en voor ziek zijn. Ik kies voor korter misschien maar voor kwaliteit.’”

" We stoppen je wel in de vriezer"

En toen kwam corona. Heel slecht getimed. Maar het waren 10 heel speciale weken binnen met haar zonen. Die wilden geen grote begrafenis. En zeiden voor de  grap: ‘Mama, we hopen dat je tijdens de corona gaat, dan hoeven we geen grote begrafenis te houden. Dan komen we er mooi vanaf.’ Maar zij wil absoluut een grote begrafenis. ‘Dan stoppen we je wel in de vriezer tot die tijd’. "Dat is de humor die hier in huis normaal is."

"Een kist die troost biedt"

Marijn heeft veel van haar bucketlist moeten schrappen door corona. Maar ze wil nog naar Rome waar ze een tijd heeft gewoond. Om haar vrienden nog te zien. Intussen creëert ze een heel bijzonder testament. Ze kocht 3 kisten, voor haar man en jongens, waarin ze boekjes stopt met herinneringen en moederlijk advies, foto’s, haar eigen kinderboek en kleine cadeautjes. “Een kist die hen troost biedt. Als ze straks verdrietig zijn en zich even mama willen herinneren, kunnen ze die opendoen en zeggen : ‘Ja daar is mama.’ Zoals een zwangere vrouw werkt aan geboortekaartjes. Ze leert haar jongens ook strijken en koken. Want dat zullen ze nodig hebben.

“Ik hoop dat ik hen wat kan achterlaten. Zodat ze daarna zeggen : ‘Die mama heeft nog mooi alles geregeld.’”

Beluister de getuigenis van Marijn Welten. Een reportage van Brecht Devoldere:

Lees ook:

Blijf op de hoogte

Ontdek de beste podcasttips, beluister het meest recente nieuws en doe mee aan exclusieve acties.

Volg ons op
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Jobs

Privacy

Gebruiksvoorwaarden

Heb je een vraag?

Contact

Wedstrijdreglement

Logo UitInVlaanderenLogo Cim Internet