"Ik heb schrik van palen"

Beste luisteraar,

Gisteren mocht ik werken. Op de VRT. Tot tien uur ’s avonds. Ik heb fijne werkuren. Met één nadeel. Om tien uur ’s avonds staat er geen file op de Brusselse ring. Ik mag, nee, ik moét doorrijden. Minstens 70 per uur als ik me niet vergis. En dan slaat de angst toe. De angst voor de paal. Paaltjes zijn soms nuttig. Op fietspaden bijvoorbeeld. Om auto’s of traktors tegen te houden. Wij wielertoeristen roepen dan ‘paaltje’ als we er één op ons af zien komen. En vervolgens rijden we allemaal naast het paaltje. Flink.

Maar die op de snelweg, daar ben ik bang voor. Op de Brusselse Ring, vlakbij de VRT richting Leuven, gaat het om oranje verlichte palen, met bovenaan een verkeersbord. Wit op blauw met een pijl die zowel naar links als naar rechts wijst. Ik mag dus kiezen. Die paal staat daar om mij te zeggen dat ik alle kanten op mag, als het maar naar voren is. Rechtdoor links. Of rechtdoor rechts. Kies maar, zegt de paal. En ik kan niet kiezen. Ik speel dwangmatig een soort Russische roulette met de paal.
Soms verander ik de laatste vijftig meter vóór de paal nog van gedacht. Rechts wordt links, of omgekeerd. En dan voel ik mij heel even goed. Kijk ik in de achteruitkijkspiegel en prevel ik, 'je staat weer voor paal, jij daar, paal.'

Het probleem is, de volgende werkdag staat die paal er nog, en moet ik er opnieuw voorbij. En komt weer de angst, dat de paal het duel op een avond gaat winnen. Vroeger stond er ook één in Kontich, op de E19 richting Antwerpen. Die stond daar ook maar nutteloos paal te wezen en mij uit te dagen. Honderden keren heb ik het duel met haar gewonnen. Links, rechts, maar er nooit op. Hoera. Maar niemand was gelukkiger dan ik, die dag toen de paal op de E19, verdween. Nu nog die op de Brusselse ring wegkrijgen. Ik ga een brief schrijven, naar de zes regeringen van dit land.