"Ik hoef nergens te zijn vandaag. Ik hoef al nergens te zijn sinds dertien maart"

Het is 04.25u in de ochtend wanneer mijn wekker afgaat. Driemaal per week doe ik dit mezelf aan. Zonder fout overweeg ik voor een paar seconden om gewoon straks om negen uur of zelfs om half vijf deze namiddag te gaan Crossfitten, zoals normale mensen, maar dan neemt mijn verantwoordelijkheidszin over, sta ik op en sluip ik zo stil mogelijk uit de slaapkamer. Mijn outfit, autosleutel, waterfles en portefeuille liggen al netjes klaar van de avond ervoor in mijn studio. Ik hoef nergens te zijn vandaag. Ik hoef al nergens te zijn sinds dertien maart, negen maanden, een zwangerschap lang geen deadlines, geen Trans-Atlantische vluchten, geen shows. En toch kies ik elke keer weer opnieuw voor dit anker, mijn ‘5am work-outs’ buiten, net iets te koud in de winter, veel te warm in de zomer. Slechts een viertal mensen vervoegen mij deze morgen. Ik ga ervan uit dat ze allemaal naar een job moeten straks. De muziek start en voor het volgende uur denk ik alleen maar aan wat ik aan het doen ben, puffend en hijgend, met focus en doorgaans een flinke dosis pijn aan één of andere spier of gewricht. Is het de obsessie met mijn transformerend lichaam dat mij hiernaartoe zeult, mijn geloof in een gezonde geest in een gezond lichaam, of de regelmaat van toch ergens verwacht te worden, al is het slechts door de Crossfit coach? Ik vermoed een combinatie van de drie. Om zes uur rijd ik naar huis, dankbaar voor de kleuren van de zon die ik langzaam zie opkomen door de palmbomen, dankbaar voor het huis dat we voorlopig nog steeds kunnen afbetalen, ook zónder werk, en dankbaar voor het gezin dat nog slaapt wanneer ik de warmwaterketel opzet.

Straks is iedereen wakker. Kinderen die hun haar goedleggen en een vers uniform T-shirtje aantrekken, maar wel in pyjama of onderbroek blijven, voor wederom een virtuele schooldag. Mijn vrouw die haar dagelijks ontbijt van havermout en vers fruit klaarmaakt. Twee honden die onze nood aan variatie niet begrijpen en ongeduldig wachten op hun dagelijkse ochtendwandeling. In een jaar waar we allemaal snakken naar een breuk in onze routine, is het toch het houvast dat ons warm houdt. In ons huis waar de kinderen elke maand een beetje luider lijken te worden, en we waakzaam zijn geworden voor gesprekken die we al eens gevoerd hebben, zijn we toch naar elkaar toe gegroeid.

Ondertussen is het volop dag buiten, ik heb een douche genomen, ontbeten (muesli met amandelmelk, zoals elke ochtend) en ik noteer de work-out van vandaag in mijn agenda. Zo houd ik al sinds het begin van de pandemie een fitness-overzicht bij waar ik nooit nood noch behoefte aan zal hebben. Ik open mijn laptop en reserveer een baan in het publiek zwembad voor morgenvroeg. Dan heb ik morgen ook al een plaats waar ik verwacht word. Overmorgen gaat de wekker terug af om 04.25u. Vol schema. Ik heb geen tijd om te werken!

Lees ook: