"Ik hoop dat dit referendum een absurde sketch van Monty Python is"

Sommige dagen worden voetnoten in de geschiedenis.
Kleine lettertjes waar we over zullen kijken wanneer we terugkeren in de tijd.
Sommige dagen nemen een valse start, ze beginnen onbenullig, maar nemen later hele hoofdstukken in geschiedenisboeken in.  
Nog andere dagen worden aangekondigd met veel drukletters en uitroeptekens en blijken achteraf niet eens een punt achter iets te kunnen zetten.

Tot welke categorie vandaag  behoort, weet ik nog niet.

Geschiedenis is iets geks.  Pas wanneer iets achter ons ligt, kunnen we het benoemen en beginnen met begrijpen. Terwijl het bezig is, overkomt het ons gewoon. We proberen wel om met een vinger in de lucht te voelen vanwaar de wind waait, maar we weten niet wanneer die weer gaat liggen. We wachten.

Terwijl ik wacht, vraag ik mij af:

Hoe gedraagt ge u op een historische dag? Is er een dresscode?

Belt ge naar vrienden en familie? Houdt er iemand een dagboek bij? Is er een nummer waar we naar kunnen bellen,  een hulplijn voor historische momenten?

Terwijl ik wacht, word ik overvallen door verlatingsangst.  

Wat als vandaag de dag blijkt dat ik word verlaten door 64 miljoen mensen in 1 keer. “You don’ t know what you’ve got till it’s gone”,  zeggen ze en het dringt tot mij door dat ik al die tijd zonder het te weten verliefd was.  Op het  hele Verenigde Koninkrijk. Elke vierkante centimeter. Elke inwoner. Van de stijve upper class bovenlip tot de gespraytande onderkant. Geordie Shore.

Terwijl ik wacht, hoop ik dat dit referendum een absurde sketch van Monty Python is.

Dat ik op mijn TV-scherm plots ‘and now for something completely different’ zal zien verschijnen. Ik zou lachen en zeggen ‘waar halen ze het toch’.

Als staten en mensen volgens dezelfde principes zouden werken, zou de beslissing simpel zijn. Iedereen weet dat ge af en toe op uzelf moet terugplooien, maar niemand wil een leven lang een afgesloten eiland zijn.