"Ik hou niet van dieren"

Het middagjournaal van Nieuwe Feiten is deze week in handen van Twitteraar @mbaeten. Er moet hem iets van het hart:

"Ik hou niet van dieren"

Ik moet u iets bekennen, lieve luisteraar.

Maak u niet ongerust, ik ben niet de Reus van de Bende van Nijvel noch hangen de Rechtvaardig Rechters in mijn living.

Wat ik te bekennen heb, is het volgende: ik hou niet van dieren. Helemaal niet. Van zo goed als geen enkel exemplaar.

Dat klinkt op het eerste gehoor misschien raar, komende uit de mond van iemand die uit principe vegetariër is. Maar laat ik het zo zeggen: ik hou ook niet van het overgrote merendeel van de mensen, dat wil daarom nog niet zeggen dat ik ze de kop zou inslaan en opeten. Maar dus, dieren. Ik heb er niks mee.

Neem nu katten, het hippe accessoire voor de millenial van vandaag. Je kan tegenwoordig internet niet openklikken of je wordt bedolven onder de foto’s van katten. Dat moet zo, koop een smartphone en je krijgt er een fotogenieke kat bij.

Wel laat ik het u zeggen zoals het is: katten zijn afgrijselijk vileine rotwezens met een ziel zo zwart als de nacht. Want voor elke vrolijke selfie met kat kan u er donder op zeggen dat er een zoektocht aan vooraf gegaan is naar een plaats die door dat beest nog niet is ondergekotst, kapotgekrabd of als urinoir gebruikt is.

Honden zijn al even erg, en bovendien dommer. Ofwel heb je dan zo’n onderdeurtje dat te pas en te onpas voor je voeten loopt en voor iets met een schofthoogte van amper 25 centimeter toch over verbazend actieve darmen beschikt, ofwel koop je jezelf zo’n uit de kluiten gewassen bewakingsmodel. Dan ben je voor je ’t weet die lul die met z’n halve beer over straat loopt en tegen iedereen zegt dat hij niks doet terwijl hij hun broek en schoenen staat onder te kwijlen.

Vogels dan. De jihadi’s van het zwerk. Kent u de Aepyornithidis? Dat is de olifantsvogel van Madagascar. Indrukwekkend beest, 3 meter lang, 500 kilo zwaar en zogezegd uitgestorven. Tot er weer maar eens eentje op de voorruit van je auto schijt, natuurlijk.

En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, breek me bijvoorbeeld de bek niet open over cavia’s.

Maar ach, waarschijnlijk ligt het gewoon aan mezelf en kamp ik met een onverwerkt trauma. Die keer toen mijn tamagotchi al na een uur de geest gaf, misschien. Ik hield van hem en dat prachtige uur nemen ze ons nooit meer af.