Nieuwe Feiten
"Ik laad vooral op door het werken met andere mensen"
wo 3 mrt. - 3:58
Deze week speelden we nog eens een escape room met ons gezin. Ik ben nog nooit in een echte escape room geweest, maar we ontdekten het laatste jaar dat je dat ook thuis kan doen. Aan de hand van een speldoos en een klok die aftelt van 60 minuten naar nul. Wat we ook ontdekten is dat wij, met ons vieren, daar super goed in zijn. Het zal de combinatie zijn van de wiskundige en competitieve breinen van mijn drie mannen en mijn andere manier van kijken naar de dingen. Maar, zonder stoefen, wij hebben dus nog nooit langer dan 55 minuten vastgezeten in zo’n kamer.
En wat een ontlading telkens als die timer ons, aan de hand van een soort jingle, vertelt dat we er zijn geraakt! We vallen dan letterlijk in elkaars armen, alsof we godweetwaar beland waren. De analyse achteraf is minstens even plezant. Extra time is er niks bij. Wie was goed in welk raadsel en door wie exact zijn we zo snel van de ene in de andere kamer belandt. Alles wordt besproken. Talentmannagment avant la lettre. En dit is hoe we onze weekenden en weekavonden tegenwoordig doorbrengen. Al spelend. En al puzzelend.
Maar voor mij begint elke weekochtend om acht uur ook mijn persoonlijke escapegame. Want op dat uur stapt iedereen hier de deur uit behalve ik. Eentje naar de lagere school op een skateboard, eentje op zijn fiets naar het middelbaar en de grootste man met zijn fietskar naar een klant. Drie keer kussen en bam, dan gaat de deur hier dicht en zit ik opgesloten tussen mijn vier muren.
Mijn hart bonkt in mijn keel, want ik heb exact acht uur de tijd om hieruit te geraken. Eerste obstakel: een volle keukentafel en een half uitgeladen vaatwasser. Zal ik mijn record vaatwasser legen en vullen vandaag verbreken? Maar wil ik dat wel? Want wil ik wel nog sneller voor het scherm op de eerste verdieping zitten?
Kamer twee: eerste verdieping: thuiswerkkantoor/slaapkamer. Uitdaging: drie videocalls overleven met mijn huidige batterij-inhoud. Opladen in plaats van energie verliezen. Drie, twee ,een. Camera aan, headset op en smile! Ja, ik lach er nu wel mee, maar sommige dagen is het echt een strijd. Want als er iets is wat ik ontdekt heb door dat vele thuiswerken, is het dat ik vooral oplaad door het werken met andere mensen en dan nog liefst in levende lijve. En dat die batterijen van mij dus veel sneller plat zijn als dat weg valt.
Dus: de enige manier om mijn persoonlijke en dagelijkse escape-game te overleven, is elke dag genoeg tijd te pakken voor echt contact. Of het nu de apothekeres is, waar ik een iets langer dan normaal gesprekje mee heb, of een collega die tussen de middag eens wilt gaan wandelen, of de buurvrouw waarmee ik wekelijks ga lopen. Dat laadt me op.
En het geeft me weer energie om die vaatwasser te blijven legen en vullen, en vooral de energie om ‘s avonds met mijn gezin nog veel moeilijkere en ingewikkeldere situaties te trotseren.
