"In China krijg ik iedere keer het gevoel dat ik er zo snel mogelijk weg wil"

Zwanzen

"Ik weet dat je een volk niet over één kam mag scheren maar ik ben een paar keer in China geweest en iedere keer opnieuw had ik het gevoel: 'ik wil hier zo snel mogelijk weg'." De eerste keer dat journalist Luc Haekens in China verbleef, draaide hij er een reportage over een koppel dat een kindje kwam adopteren. "Het was een ontroerende reportage maar wat niet in beeld kwam, was de manier waarop wij daar moesten werken, dat was echt niet tof", zegt hij in "Globetrotters" op Radio 1. Haekens tweede ervaring met China was toen hij er een basketbalploeg uit Geel volgde. Hij verbleef in die periode drie weken in Shanghai.

Mentaliteit

"De manier van doen van de bevolking daar ligt mij niet. Ik heb graag mensen met wie je een beetje kunt zwanzen. Chinezen hebben absoluut geen gevoel voor ironie en dat begon mij na een tijdje een beetje tegen te steken", vertelt Haekens. "Je kan nooit eens een grapje maken met hen, ook al spreken ze Engels. En ja, ik heb geprobeerd om flauwe mopjes te maken maar dat werkte niet. Ik kreeg steeds het gevoel dat die Chinezen dachten: 'je mag hier doodvallen voor mijn ogen, I couldn't care less'.

"Ik klink misschien als een klager maar die mentaliteit van de Chinezen, ik heb er niks mee. Ze zijn precies altijd wat opgejaagd, aan het roepen, en spuwen constant op de grond." Een slechte gewoonte, vindt Haekens.

Ik ben niet echt een stadsmens

Prachtige natuur

Er moeten toch ook heel wat mooie dingen te zien zijn in een groot land als China? "Ja, het platteland is er heel mooi en de natuur is prachtig ongerept. Maar de twee steden die ik gezien heb - waaronder Shanghai - zijn heel vuil en druk; niet mijn ding. Dat ik geen Chinees praat, heeft natuurlijk niet geholpen", geeft Haekens toe.

Gered door Chinese vrouwen

Aan één van zijn reizen naar China houdt Haekens ook een pijnlijke herinnering over. Tijdens zijn werk voor het productiehuis Woestijnvis was er de traditie om op de laatste draaidag op café te gaan. En die traditie bleven Haekens en zijn collega's ook in China trouw.

Ik heb in China bijna het leven gelaten

"We gingen er naar een megadancing. Beneden bevond zich een dansvloer en boven waren een aantal verdiepingen waar mensen iets zaten te drinken. Mijn collega's en ik dronken boven pintjes en op een gegeven moment moest ik plassen. Het toilet was beneden en dus probeerde ik mij door de dansvloer richting het toilet te wringen. Op die dansvloer kwam ik vast te zitten tussen dansende en dronken Chinezen die mij naar alle kanten duwden. Eerst begon het speels maar het duwen werd harder en harder. Plots gooiden die mannen ook met mij en dat liep uit de hand."

Ze gooiden mij heen en weer

"Uiteindelijk lag ik op de grond van een overvolle dansvloer en raakte ik in paniek. Ondertussen zaten mijn collega's nog steeds boven. Zij hadden niks door. Een aantal Chinese vrouwen hebben toen een soort van cordon rond mij gevormd. Ze trokken mij recht en begeleidden mij naar de uitgang. In mijn herinnering heb ik op die dansvloer bijna het leven gelaten, ook al was dat misschien niet echt zo",  aldus Haekens.

Lees ook