"Ik vind dat je je af en toe mag nestelen in je gemis en heb dat dan ook gedaan. Op de parking van de Colruyt."

Hallo iedereen, mijn naam is James Cooke. Ik kreeg de vraag van Annemie om een column te schrijven over wat me de laatste tijd bezig houdt. Wanneer ik mij achter mijn laptop nestel, besef ik dat ik dit geen evidente opdracht vind. Integendeel. Een monoloog neerschrijven… dat dan na het inlezen een gesprek met mezelf zal worden, zonder weerwoord, zonder een lach of  welke reactie dan ook aan de overkant. En laat dat net hetgeen zijn waar we de laatste tijd mee geconfronteerd worden. Met enkel en alleen onszelf. Gewoonweg omdat het niet anders kan of mag.

Facetimen kan natuurlijk wel. Mijn mama bel ik zo elke dag. Zij is alleen. Ze heeft een hond, Mokka’tje. Ik zeg dat nu alsof dat het liefste beestje is van de wereld, maar geloof mij, het is eerder een zwijn dan een hond. Zo een lange worst,  ik kan nu even niet op het ras komen. Ik ben de laatste maanden beginnen houden van dat beestje, ook al heb ik Mokka al maanden niet meer gezien. Mokka is mijn heldin. Die hond is volgens mij de reden waarom mijn mama zo goed om kan met het ‘alleen’ zijn. Mokka maakt het makkelijker en daar ben ik dat beestje dankbaar voor. Wat een zwijn het ook mag zijn.
Dat rijmt.

Maar is het ook zo ? Is het ‘çava’ met mijn mama, zoals ze altijd pretendeert? Is wel ‘alles goe’ ? Ik heb me deze week die vraag voor de eerste keer gesteld.
Woensdag zat ik in mijn auto, onderweg naar de winkel, wanneer ik mijn mama Facetimede. Soms gaat dat over niets. Gewoon even checken of alles ok is.

“Hoe ist mamsie?”
“Goed ze! Ik kom juust terug van een piske met Mokka. De mensen hier in Gent zijn toch flink ze met die mondmaskers, Pierke.” Mijn mama noemt me al sinds mijn geboorte ‘Pierke’.
“Allee, tis te hopen dat ze vlug dat vaccin regelen. Ik ga afleggen want ben juust bij den Colruyt!” zeg ik.
“Das goed Pierke, uw kar ontsmetten hé !”
“Ja hoor, dag mamsie.”
“Voorzichtig hé !”
“Altijd !”

Zo eindigt al zo’n 20 jaar onze telefoon. Als ik dat woordje ‘altijd’ vergeet te zeggen, dan bel ik terug.
Ik leg toe en mijn auto springt automatisch weer op de radio. Op dat moment speelt het nummer ‘Door De Wind’, in een versie van de Nederlandse zangeres Miss Montreal.
‘En ik voel me verloren als ik jou moet verliezen, je mag nog niet sterven want ik kan je niet missen…’. Opeens overvalt mij een gigantisch gemis. Ik zet het lied luider. ‘Ik zou willen schreeuwen, maar ik kan alleen zingen … Ik kan alleen zingeeeeen.’ Ik vind dat je je af en toe mag nestelen in je gemis en heb dat dan ook gedaan. Op de parking van de Colruyt in Antwerpen, met luide muziek, zetel naar achteren… Het deed goed.

Opeens viel er een pak van mijn schouders en ik wist ook onmiddellijk wat dat was. Ik besefte dat ik al enkele weken mijn emoties aan het blokken was, iets wat ik nu eens NOOIT doe. Ik leer mijn nichtjes, de kinderen van mijn zus, dat ze net het tegenovergestelde moeten doen. “Durf luidop te denken!” “Durf uw frustraties te delen.” “Als je verdrietig bent, praat dan.” Zeker voor die kids is dat de dag van vandaag superbelangrijk. “Nooit iets opkroppen schattekes, beloof dat aan Peetie.” Waarom heb ik dat dan de afgelopen weken wél gedaan, vraag ik me luidop af.

Lang moet ik er niet over denken. Voor mama, voor mijn verloofde Dorian, voor mijn zakenpartner Bob … voor iedereen waar ik heel close mee ben. Je wilt niet alleen jezelf, maar ook die ander behoeden van negativiteit of verdriet. Ze hebben al genoeg zorgen aan hun hoofd.

Ja! Ik ben bang voor ons theaterhuis en lig daar wakker van. Maar je moet sterk zijn !  Met nieuwe creaties komen zodat niet alleen jijzelf maar ook je werknemers en Bob hun hoofd niet laten zakken. ‘Assisen online’, een assisenzaak dat online gebracht wordt kan misschien toch IETS van de put vullen. Ja, we zijn aan het bloeden als theaterhuis, maar doodbloeden ? Neen ! Dat laat ik niet toe ! Komaan James, je moet sterk zijn !
Ja ! Ik ben dat ‘thuiswerken’ kotsmoe, maar ik snap het en ga daar niet teveel over klagen. Dorian zit al thuis van maart en heeft nog veel minder om handen. Dus komaan James ! Je moet sterk zijn !

En ja ! Ik wil mijn mama knuffelen, ruiken en kuskes geven. Ik wil weer weten hoe haar appartement in Gent ruikt. Ik wil die Mokka over haar bolleke wrijven terwijl ik met mama nootjes eet en een cola zero drink. Ik mis haar, verschrikkelijk. Maar ssst, zeg dat maar niet teveel. Je moet sterk zijn ! Maar van wie eigenlijk ? Heb ik me dat nu zelf zitten aanpraten de afgelopen weken of doe ik gewoon hetzelfde zoals iedereen? Zijn we nu met z’n allen onze emoties aan het verdringen, zodat we de andere partij niet zouden kwetsen ? Ik geloof hier niet in ! Dat is niet waar ik voor sta ! Zo ben ik nooit geweest. Integendeel. Wij praten over alles. Zo ben ik opgevoed. Ik laat mij niet remmen in mijn gedachten of emoties… No way !

Het nummer wordt hard afgebroken door een reclamebumper, zo jammer soms bij radio. Ik heb dat nooit begrepen, dat zijn toch net die mensen die gepassioneerd zijn door muziek en respect hebben voor élke noot… ook de eindnoot. Goed, die frustratie laat ik even voor wat ze is. Ik heb ze toch maar eens mooi kunnen delen in deze column. Ik stap uit mijn auto, ontsmet mijn kar en doe mijn boodschappen.
Toen ik thuiskwam heb ik mijn toekomstige man eens goed vastgepakt, verteld dat ik het soms wat moeilijk heb en hebben we gedanst. Ja, geloof het of niet, maar wij dansen veel samen, we vinden dat ‘geestig’. 
De dag erna heb ik Bob gebeld. Hij is verantwoordelijk voor het financiële luik van ons theaterhuis.

“Komaan Bob, geen bullshit. Hoe staan we ervoor ? Komt het goed ? Je moet je niet sterker voordoen dan je bent. Ik snap het als je ons huis niet meer kunt redden.”

Hij snapt mijn angst. Hij stelt me gerust en stuurt me onmiddellijk zijn financieel plan door. Ik merk aan zijn plan dat hij ook al verschillende maanden leeft met angsten, door de vele wijzigingen en nieuwe strategieën. Hij is blij dat ik het grondig doorneem en gaat verder met mijn feedback. Ik merk dat er bij hem ook iets van zijn schouders valt. Ik ben trots op hem, misschien zeg ik dat te weinig.
En mijn mama… Wel , die is nu aan de beurt. Ik heb haar toen die woensdag gebeld en haar gezegd dat ik haar mis en ik heb haar gisteren gevraagd om vandaag te luisteren naar Radio 1 rond 9 uur.
Lieve mama, je weet dat ik je verschrikkelijk mis. Ik weet ook duizend procent zeker dat jij ons mist. Toen je vroeg aan de kleinkinderen om niet meer te komen zwaaien aan het raam van je appartement, omdat je dan nog meer beseft dat je opgesloten zit en niet tot bij hen kan en mag, wist ik… ‘Mamsie is zichzelf aan het beschermen.’ En, mama, dat doe je goed. Maar weet, dat wanneer het even niet gaat, wanneer het even teveel wordt, wanneer kerstavond toch niet zo ‘çava’ is als gedacht, wanneer je even over niets wilt praten… Ik er voor u ben, net zoals jij er altijd voor mij bent. Je bent de beste. Komaan, nog effekes ! Yes we can ! Het is voor iedereen het beste zo. Binnenkort weer nootjes met een cola zero. Love you ! Uw ‘Pierke’.

Lees ook: