Nieuwe Feiten
"Ik vroeg mijn leerkracht om mij te buizen"
wo 30 mei - 1:56
Het is maandagavond laat. Zo laat dat al het geen avond meer is. Aan de andere kant van het terras, aan het water, zit een oude man alleen. Mijn vriend Jaap is opgetogen: hij herkent zijn voormalig leraar Latijn. De herkenning is wederzijds: de man komt naar ons toe en begroet Jaap hartelijk. Hoe is het met je? Het is alsof Jaap pas net de middelbare school in een provinciestadje heeft verlaten, terwijl het in werkelijkheid meer dan dertig jaar geleden is.
Ik denk aan mijn eigen docent Latijn, Frans Böhm. Ik kende hem als meneer Böhm en we hadden een haat-liefde-verhouding. Ik was een vervelende puber, te slim voor mijn eigen bestwil. Leren vond ik niet cool. Toen ik in de tweede klas een 10 stond voor Latijn smeekte ik meneer Böhm me een 9 op het rapport te geven. Dat vond ik al erg genoeg. Hij ging akkoord op de voorwaarde dat ik eindexamen Latijn zou doen.
Ik heb me daaraan gehouden, maar het was geen makkelijke weg samen. Ontelbare keren stuurde hij me uit de klas. Ik probeerde hem het bloed onder de nagels vandaan te halen. En tegelijkertijd respecteerde ik hem enorm. Hij daagde me namelijk uit, hij nam me serieus. Hij zag wat ik toen zelf niet zag.
Jaren later, toen ik ging promoveren, verheugde ik me erop hem te kunnen uitnodigen voor de verdediging van mijn proefschrift. Ik wilde hem zeggen dat mijn academische carrière mede aan hem te danken was. Ik hoopte dat hij trots zou zijn. Helaas was hij er niet bij. Hij overleed een jaar eerder, in 2007. Meneer Böhm heeft me gevormd. Hij leerde me kennis te waarderen. En dankzij hem wilde ik ook docent worden.
Afgelopen week werd ik geïnterviewd over mijn gewenste kinderloosheid. De journalist vroeg ik me of ik het niet jammer vond dat ik mijn genen niet doorgeef. Die genen kunnen me niet zoveel schelen, maar ik geef natuurlijk wel van alles door. Mijn nalatenschap zit in mijn onderwijs. Docent zijn is een prachtig beroep. Ook ik kom soms oudstudenten tegen, soms in de nacht. Soms zeggen ze dan aardige dingen over wat ze van me geleerd hebben. Het zijn kleine cadeautjes die ik hoop nog lang te krijgen.
