"Ik weet nog altijd niet wie mij beschoten heeft"

"We waren net aan het stuk bezig, en elke dag legde ik met mijn wagen hetzelfde traject af. En plots, op klaarlichte dag, rond twee uur in de namiddag, leek het alsof er steentjes op de voorruit  van mijn wagen vlogen." Hij nam het zekere voor het onzekere en zakte een beetje onderuit. "Met mijn ogen net boven het dashboard reed ik naar het politiekantoor." De agenten gingen na zijn verhaal meteen zijn wagen controleren. "Toen de agent weer binnenkwam, was hij lijkbleek. Hij zei dat ik op het kantoor moest blijven."

Dit gaat niet over steentjes, dit zijn drie kogels die afgevuurd zijn, door uw voorruit.

Frank heeft toen érg veel geluk gehad, want wat bleek: de kogels waren in de hoofdsteun van zijn zetel terechtgekomen. "Het is een wonder dat ik eraan ontsnapt ben." 

De schutters zijn nooit gevonden. Toch linkt Frank het voorval, de 'aanslag' eigenlijk, aan het feit dat hij net op dat moment aan 'Je Anne' bezig was. "Het is een zeer groot vraagteken, maar misschien heeft het iets te maken met interviews die ik in die periode gedaan had, waarin ik harde uitspraken had gedaan over extreem-rechts. Misschien was het een gek die vond dat ik mijn mond moest houden."

Nogmaals: ik weet niet wie mij beschoten heeft. Dit is speculatie, wat in deze zeer gevaarlijk is. 

Uiteindelijk heeft de politie ook een reconstructie gedaan, waaruit bleek dat alles zéér goed voorbereid was. "Dan begon ik toch na te denken, begon de molen te malen: het was écht de bedoeling mij te doden." Nadien heeft Frank een tijdje politiebescherming gekregen. 

De combi in de voortuin maakt de eerste dag een aparte indruk, maar wordt op de duur een deel van het landschap. 

Uiteindelijk heeft Frank zich hier niet door laten beïnvloeden. "Ik zal blijven theatervoorstellingen maken en ik zal mijn mening blijven zeggen."