“Ik wil een stem geven aan mensen die langs de zijlijn staan”

Normaal gezien verwijst een sandwichkind naar de middelste van drie kinderen in het gezin, bij Jamila Channouf ligt het iets anders. “In mijn geval heeft het te maken met een middenpositie in de samenleving”, begint Jamila. “In mijn kindertijd werd ik al geconfronteerd met twee culturen. Ik werd opgevoed door een zuster, maar ook door mijn Marokkaanse vader en dat gevoel heb ik proberen te vertalen.”

Jamila verhuisde van Borgerhout naar Gent, een vlucht van de controlerende ogen die steeds over haar waakten. “Het was een zoektocht om te kunnen loskomen van een zwerm. Ik had behoefte aan een identiteitsloos bestaan en wilde gewoon samen leven naast andere mensen, zonder elkaar in de haren te vliegen.” Dat is ook de bedoeling van het boek dat ze schreef. “Ik wil een stem geven aan de mensen die langs de zijlijn staan. Zij zijn geen opiniemakers en worden door niemand vertolkt in de maatschappij. Ik wil dat iedereen een verbindend geheel vormt.”

Makaken

Ook zwarte zondag maakte de schrijfster heel bewust mee. “Ik hielp mevrouw Mortelmans mee naar het stembureau omdat ze pleinvrees had. Toen ze had gestemd zei ze dat ze op de juiste partij had gestemd. Alle makaken kunnen oprotten!, riep ze. Daar ben ik heel erg van geschrokken. Er wordt heel veel geroepen en gepolariseerd.”

Hoewel ze opgroeide tussen twee verschillende culturen is Jamila er niet uit waar ze begraven wil worden. De Marokkaanse en de Belgische cultuur liggen haar beiden nauw aan het hart. “Ik denk en voel in het Nederlands dus de taal en ook dit land zijn erg belangrijk voor me. Dit is mijn land en Gent is mijn stad. Ik wil dat niet zo maar in de steek laten door ander land te kiezen. Ik geraak er niet aan uit, maar dat is ook niet erg. Naarmate we ouder worden, veranderen gedachten ook en dat is mooi”, besluit de schrijfster.