"Ik wil niet meer zagen over corona, ik heb de fut niet om er iets grappigs van te proberen maken"

Drie dagen zit ik ondertussen mijn hoofd te breken over wat ik hier zou kunnen schrijven. Ik wil niet meer zagen over corona, ik heb de fut niet om er iets grappigs van te proberen maken. Na twee maanden geen publiek meer te hebben gezien, begin ik in eenzaamheid te twijfelen of ik überhaupt nog grappig kan zijn.

Ik ga op mijn bed liggen en probeer iets te verzinnen. In normale tijden heb ik al niets interessants te vertellen, laat staan in deze crisis. Mijn hond kijkt mij aan en zucht. Zelfs de tientallen wandelingen beginnen hem te vervelen. Ik begrijp hem. Deze crisis samen beleven, is een echte relatietest. Hij mag van geluk spreken dat ik hem nog niet naar het asiel heb gebracht. Al bij al heeft hij dus niet te klagen. Ik heb ook een sterk vermoeden dat ik echt gek aan het worden ben. Het feit dat ik net tegen mijn hond zei ‘Je mag al van geluk spreken dat ik jou nog niet naar het asiel heb gebracht!’ in de plaats van het hier enkel te typen, bevestigt dat vermoeden.

Terug naar deze column. Die ondertussen al aardig over niets gaat. En eigenlijk is dat oké. Want niets doet er toe. Ik zeg al heel lang dat ik het allemaal wel zo een beetje gehad heb, het leven. Want het stelt allemaal niet zoveel voor. Ergens ben ik blij met deze crisis. Blij omdat iedereen mij stilaan gelijk kan geven. Het leven is rampzalig maar je wordt wel geacht er iets van maken! Wel, ik heb dat geprobeerd. Ik heb mijn passie gevonden met comedy, ben er volledig voor gegaan, heb er mijn job van gemaakt en zit nu werkloos thuis. Mijn conclusie is alweer, het leven is rampzalig.

Hoewel ik in een normale situatie ook overdag thuis zit, ben ik nu blij dat er velen zijn die niet kunnen gaan werken. Zo kan iedereen eens aanvoelen hoe lang een dag wel kan duren. Ik denk niet dat er nog iemand mij na deze crisis zal zeggen ‘Amai zalig, jij bent altijd thuis’.

In een ideaal scenario moet ik de tijd thuis gebruiken om te schrijven. Maar zelfs als ik de vraag krijg om hier een column te schrijven, over gelijk welk onderwerp en het hoeft niet eens grappig te zijn, heb ik geen idee waarover ik het moet hebben. Over niets dus. Ik zoek afleiding en stap uit mijn bed om beneden een was in te steken. Al drie dagen probeer ik andere dingen te doen en stel ik dit uit. Het voelt een beetje als een opstel dat ik vroeger voor school moest schrijven, maar ook weer helemaal niet, want dan zou er geen column zijn.

In een poging de deur van mijn slaapkamer te openen, sta ik enkel met de deurklink in mijn hand en dus voor een gesloten deur. Ik heb mezelf heel letterlijk een keiharde lockdown opgelegd. Mijn eerste gedachte is: “Ideaal!”, nu moet ik mij wel aan deze column zetten, want ik kan geen kant op. Ik besef dat ik, door pech te hebben, voor mezelf de perfecte situatie heb gecreëerd om dit ‘opstel’ af te werken. Of om eindelijk eens uit mijn dakraam te springen.

Dan komt een ander besef. Het besef dat ik mezelf wijs maak dat opgesloten zitten in mijn kamer iets goeds is. Goed omdat ik dit stuk dan kan afwerken, iets wat ik in de eerste plaats misschien gewoon niet eens wou doen. Maar ik heb wel gezegd dat ik dit zou schrijven. En dat is wat ‘het leven’ is. We lopen hier allemaal rond als idioten, onszelf wijsmakend dat de dingen die we doen dingen zijn die we graag doen. Terwijl het dingen zijn die we moeten doen. Omdat we wel íets moeten doen. Nu we hier toch zijn…

Heel deze crisis heb ik gedacht dat de wereld mij niet nodig heeft. Ik ben immers geen held die moet blijven werken om de wereld draaiende te houden. Heel deze crisis heb ik ook gedacht dat ik de wereld niet nodig heb. Mijn hond en ik doen het prima. Tot nu. Tot ik nu iemand moet vragen om ons te komen bevrijden uit mijn eigen slaapkamer.

Wanneer de wereld terug draait zoals normaal, hoop ik er eindelijk eens een positievere kijk op te hebben. Misschien is ‘carpe diem’ nog zo geen slecht spreekwoord. Al is het moeilijk plukken op een patattenveld.
Mijn hond heeft net een vlieg opgegeten. Ik heb nog nooit zo graag een vlieg willen zijn…

Beluister de column van Amelie Albrecht

Lees ook