De bende van Annemie
“Ik zag de alarmbel hangen, maar kon er niet aan”
do 8 mrt. - 0:35
Zeggen dat het niet goed gaat
Vertellen dat het niet goed met je gaat, vraagt heel veel energie volgens Hannelore Bedert. “Het is moeilijk om niet te wenen als je tegen je vrienden of partner wil zeggen dat je je niet goed voelt,” zegt ze.
Hannelore verwittigde haar vriendinnen via WhatsApp dat het niet goed met haar ging en dat ze ’s avonds op restaurant meer uitleg ging geven. Op die manier kon ze het al een beetje lossen. Wanneer dan het moment kwam dat ze het effectief moest vertellen, brak Hannelore meteen. “Het kon mij even niet schelen dat er andere mensen in het restaurant zaten,” zegt Hannelore.
Wanneer je zegt dat het niet goed met je gaat, redeneren veel mensen dat iedereen wel eens een slechte dag heeft. Maar bij Hannelore ging het niet om één slechte dag. “Het gaat om een algemeen gevoel waar je mee opstaat en mee gaat slapen, dat is zo overheersend,” zegt Hannelore. Het is volgens haar moeilijk uit te leggen als je er niet zelf hebt ingezeten.
Een depressie is niet zoals je been breken. Niemand ziet het.
Het duurde heel lang voor Hannelore eerlijk durfde zijn. Ze heeft het geluk een goede partner en vrienden te hebben. “Toch was het niet simpel om mijn trots aan de kant te zetten en te zeggen dat het niet goed ging met me,” vertelt ze.
Wanneer je je been breekt, ziet iedereen dat. Dat is niet zo wanneer je richting een burn-out of depressie gaat.
"Je ziet de alarmbel hangen, maar je kan er niet aan"
Op een dag stond Hannelore bij de slager in de buurt aan te schuiven. Toen het haar beurt was, liep ze naar buiten. Daar stond ze naar adem te happen. “Op een bepaald moment ging het niet meer, het was alsof ik hoogsensitief werd,” zegt ze. Al die kleine dingen komen plots veel harder binnen en dan voel je dat er een alarmbel moet zijn. “Maar die is er niet altijd, of je kan er niet aan,” zegt Hannelore.
Hannelore dacht dat ze de griep had en ging naar de dokter. Die stelde vast dat ze geen koorts had of andere klachten. Hij vroeg dan hoe het voor de rest met haar ging. Dat was een breekpunt. Ze huilde uit bij de huisarts en bleef vervolgens twee weken thuis. Zo heeft ze een burn-out kunnen voorkomen. Nu probeert ze vooral haar grens te bewaken en op tijd te rusten.
