"Ik zal mij nooit meer aan voorspellingen wagen"

Goedemiddag.

Het is met enige schroom dat ik aan een weekje middagjournaal begin. De ware fans van "Nieuwe Feiten" weten immers dat ik bij mijn vorige doortocht, en dat was in april, zwaar uit de bocht ben gegaan. Daar moet ik mij voor verontschuldigen.

Ik heb toen, met een zelfzekerheid die op het degoutante af was, een voorspelling gedaan. De feiten wezen allemaal in één richting, meende ik. Mijn redenering was onwrikbaar! Het was onmogelijk dat het anders zou lopen! Ach ja.

Ik had, en het valt mij zwaar om mijn enorme fout toe te geven, ik had voorspeld dat de Çois, die onvergetelijke sympathieke loodgieter uit Thuis, na jaren weer zou opduiken in de reeks.

Vorige week zou het gebeuren. Dacht ik. Het was het beste Thuismoment in jaren. Heel Vlaanderen zat te rillen op een driezit van de Ikea. Waldek en Simonneke waren ontvoerd door de totaal krankzinnige Julia, en opgesloten in een horrorkelder. Allebei vastgeketend. Waldek zat daar bloedend, uitgeteld, maar in zijn ogen glansde nog een hemels licht, in het diepste van zijn lijden. Zo was het en niet anders: Waldek zat daar als een Christusfiguur, die zijn eigen leven wou geven voor het heil van de mensheid, hier vertegenwoordigd door Simonneke. De duivelse Julia leek dat geen slecht idee te vinden. Reeds had de duivelin de punt van een dolk op de keel van de Poolse Verlosser geplaatst.

En nu gaat het gebeuren, dacht ik. Nu duikt uit de schemering een bekend loodgieterssilhouet op en krijgt dat gestoorde mens een klap op haar hersenen. En dan horen we die vertrouwde stem, die rustig zegt: “Amai, kzen persies niks te vruug!” En daar stond hij dan: Pelckmans Çois, zoals ik had voorspeld.

Maar nee dus. Het was, zoals u allen heeft gezien, Simonneke zelf die op existentialistische wijze haar lot in eigen handen nam. Ze wurmde zich los en sloeg met vrouwelijke elegantie een fles Cava stuk op het hoofd van Julia. Daar ging mijn stoutmoedige predictie. Het was een mooi moment: de strijd tussen Goed en Kwaad, in de gedaante van twee rijpere blondines. Verhaaltechnisch veel beter dan loodgieters die plots op een poppenkastachtige wijze opduiken uit het Rijk der Doden.

Dus: nogmaals mijn excuses. Ik zal mij nooit meer aan voorspellingen wagen. Tot morgen.

(hm)