Jack Garratt - Phase

Hij moet nog 25 worden, Jack Garratt, maar is al meer dan de helft van zijn leven met muziek bezig. Op de bij zijn leeftijd passende manier: door gebruik te maken van alle technologie die voorhanden is, met de laptop als centraal instrument. Wat hem intussen de omschrijving zanger/producer/multi-instrumentalist opleverde. Hij doet inderdaad alles zelf.

Twee jaar geleden had hij de single I couldn't want you anyway, die wat deining veroorzaakte op het internet. Met als gevolg concerten op enkele belangrijke festivals en een platencontract bij Island. De voorstelling in Londen van 'Remnants', zijn debuut-EP, was uitverkocht, enkele maanden later was er de tweede EP en nu is de eerste LP.

Garratt is intussen een hype. BBC Sound of 2016 en de Critics' choice op de Brit Awards van 2016, de prestatiedruk is niet min. Garratt blijft moeiteloos overeind, sterker nog, 'Phase' is een warme elektronicaplaat - geen contradictie hier: doorleefde melodieën en diepe teksten gaan hand in hand met bleeps & beats die de kracht hebben van garagerock of jungle. Elk nummer is meesterlijk opgebouwd en draait rond gevoel en dynamiek, bijna als bij toeval met elektronica tot stand gekomen. 'Phase' varieert tussen toegankelijke pop en harde drum 'n bass, maar elke klank, loop of beat is door de man zelf gemaakt. Geen factory-klanken dus, maar echte.

Wie maar half toekijkt zet Garratt bij het legertje lichtgewicht zangertjes van de jongste tijd, genre Sam Smith en Lukas Graham, maar dat is een vergissing. Garratt is niet van plastic en overtroeft de anderen bovendien op vocaal vlak (wat tegenover Sam Smith wel kan tellen), met een hemelse falset als grootste troef.