De Wereld van Sofie
"Je hebt het gevoel dat alles rondom je wegvalt, dat je zelf gaat wegvallen"
wo 8 jan. - 10:59
"In 2005 begon ik met ivf. Ik was 42 en je kreeg de behandeling maar terugbetaald tot je 43ste. Ik kreeg toen kort na elkaar 4 ivf-behandelingen met heel veel hormonen. Achteraf bekeken was dat veel te zwaar. Ik werd maanden aan een stuk rond 5 uur ’s ochtends wakker met hartkloppingen. Alsof mijn hart uit mijn lijf bonkte. Ik sliep nog amper, fysiek was ik op den duur een wrak en dan breek je ook mentaal."
"De allereerste keer dat ik zo’n paniekaanval kreeg, zat ik op restaurant. Ik ging naar het toilet en voelde mij opeens draaierig. Ik kreeg het gevoel dat alles rond mij begon weg te vallen. Ik raakte in paniek : 'Ga ik hier flauwvallen? Of krijg ik hier een hartaanval?' Die eerste keer heb ik er maar niks van gezegd en probeerde ik het nog te verdringen."
"Ik ben ook twee keer met een ambulance naar de spoed gebracht. Eén keer was ik in een winkel op de Meir in Antwerpen en ik voelde weer alles rondom mij wegvallen. Ik dacht dat iedereen dat aan mij zag, waarschijnlijk zag niemand iets. 'Nu heb ik echt een hartaanval', dacht ik. Het lawaai, de drukte, de felle lichten, ik kon er ineens niet meer tegen. Ik heb toen in paniek naar een vriendin gebeld : 'Kom mij NU halen! Ik zal buiten zitten wachten, voor de Délifrance. Die vriendin is dan gekomen en heeft meteen de ambulance gebeld. Op de spoed zeiden ze: ‘Er is niks aan de hand’. ‘Maar jawel, ik krijg een hartaanval!' ‘Nee, mevrouw, u heeft een paniekaanval, maar dat voelt als een hartaanval. “
"Sindsdien had ik altijd schrik dat zo’n aanval zou terugkeren. En net dan komt het ook terug. De angst voor de angst. Schrik dat je schrik gaat krijgen. Dat kruipt in je kop."
"Wat er op zo'n moment gebeurt : je ademt verkeerd, je hyperventileert, je neemt veel te veel zuurstof op en wordt duizelig. Je begint alles verwrongen waar te nemen. Ik ben dan ademhalingsoefeningen gaan volgen. Maar ik kon dat niet. Hoe meer ik mij moest concentreren op mijn ademhaling, hoe minder het lukte. Zelfs nu ik weer over praat, begin ik benepen te spreken."
“Je bent voortdurend aan het anticiperen op een aanval, daardoor durf je op den duur niks meer. Ik kwam niet meer buiten. En dat kon ik heel moeilijk van mezelf accepteren. Ik ben altijd heel onafhankelijk geweest en ineens kon ik niet meer alleen functioneren. Ik ben een tijd opnieuw bij mijn moeder gaan wonen, die me met veel liefde omringd heeft. Vooral door medicatie, maar ook door te praten met een psychotherapeut, heb ik het onder controle gekregen.”
“In stressvolle periodes of als ik moe ben, voel ik de symptomen soms weer opkomen en dan weet ik dat ik het rustig aan moet doen. Ik leef al meer dan tien jaar heel gestructureerd. Dat is een overblijfsel van die periode. En daar moet ik mee leren omgaan, hoe vervelend dat ook is.”
