De Wereld van Sofie
"Je moet echt niet lang nadenken om opnieuw twaalf te kunnen zijn"
vr 5 okt. - 1:09
Hebben de personages die hij creëert ook een invloed op de schrijver zelf? "Hoe langer ik aan een boek werk, hoe meer. In het begin denk je: 'ik ken je wel'. Maar door dieper in het verhaal te gaan, het personage steeds meer aan het woord te horen, leer je het ook beter kennen. Je gaat op den duur echt met die personages leven, je bént je personage. Ik herinner me een moment dat ik met mijn roman Blote handen bezig was, een boek met een tragisch einde. Ik zat te snotteren aan mijn computerklavier om iets wat er met mijzelf gebeurde. Terwijl het niet mij gebeurde, maar met mijn personage. En ik dacht: 'dit is niet goed, een acteur is toch ook niet geëmotioneerd door de rol die hij speelt.' Pas later besefte ik: 'ik heb iets van me afschreven dat heel diep zit.'"
In elk personage zit een (groot) stuk van de schrijver. Dat geldt dus ook voor Bianca, het twaalfjarige 'probleemkind' uit zijn nieuwe roman Tegenwoordig heet iedereen Sorry. In het hoofd van een twaalfjarige kruipen is volgens Moeyaert minder moeilijk dan het lijkt: “Je moet echt niet zo lang nadenken om opnieuw twaalf te zijn. We zijn het misschien wat verleerd, maar drie keer nadenken en je weet weer hoe eenzaam je was ’s nachts, hoe bang je was voor het heelal... Soms sluipt er bij het schrijven toch een zin van de 54-jarige Bart tussen de zinnen van de 12-jarige Bianca, en dan moet ik dieper bij mijn personage gaan staan en horen wat zij zegt. En dat is wat schrijven genieten maakt, het oplossen van die puzzel. "
"Drie maanden geleden heb ik afscheid genomen van Bianca, toen het boek klaar was. Maar nu het boek in de winkel ligt, komt Bianca weer tot leven. En dat vind ik heel spannend. Lezers komen vertellen hoe ze zich herkennen in Bianca, ook al zijn ze geen 12 maar 44. En dat is wonderlijk."
Een personage waar Bart Moeyaert zelf veel aan gehad heeft is Mattias, uit Buzz Aldrin, waar ben je gebleven? van Johan Harstad. "Dat boek gaat over 'de tweede willen zijn', terwijl ik zelf altijd naar de perfectie streefde. Ik wil ook nog altijd een keer naar de Faroër-eilanden reizen, waar het boek zich afspeelt, om nog dichter bij dat personage te kunnen zijn."
