“Je zag de kogelgaten in het raam en de foto’s van omgekomen, vooral jonge blije mensen. Dat schuurde.”
zo 13 nov. - 10:00
Op vrijdag 13 november 2015 pleegden moslimterroristen 8 aanslagen tussen 21u en 22u. Er vielen 130 doden. In concertzaal Le Bataclan alleen al kwamen 89 mensen om. De Place de la République was wekenlang het emotionele brandpunt van de rouw. Mensen kwamen er wekenlang avond na avond samen. Het standbeeld van Marianne raakte bedolven onder bloemen en waxinelichtjes.
Je moest iets doen maar wist niet wat. Mensen hielden elkaars hand vast en wandelden in kringen rond het monument. Je voelde vooral onmacht.
De maanden na de aanslagen waren heel somber. Alles was halfleeg, de metro, de restaurants. Parijs was in het hart geraakt . Het toerisme daalde met 20%.
Maar de bloemen en kaarsjes zijn verdwenen intussen. Ook de politieke beweging Nuit Debout, een soort Occupy, verwatert. Bas Heijne zit niet in het kamp van ‘Parijs zal nooit meer hetzelfde zijn.’
Je moet de veerkracht van een grote stad niet onderschatten. Parijs kent sowieso een bloedige geschiedenis vol opstanden en aanslagen. Op president De Gaulle werden 14 aanslagen verijdeld. De kwestie Algerije draaide bijna uit op een burgeroorlog. En eind 19e eeuw pleegden de anarchisten ook aanslagen in cafés. Toen was er ook die angstpsychose die wij als modern beschouwen. Dat maakt de aanslagen in 2015 natuurlijk niet minder erg. Ze worden ook veroorzaakt door een wrede en bizarre ideologie.
Kort na het drama zag ik de kogelgaten in het raam en de foto’s van omgekomen, vooral jonge blije mensen. Dat schuurde.
