Kanker: 9 maanden werden 2 jaar

In 2012 werd een zeldzame tumor ontdekt in de pancreas van haar man. Hij en Mieke kregen te horen dat hij nog 9 maanden te leven had. Ongeveer dan toch, want de dokter deed ook maar een voorspelling op basis van gemiddelde van eerdere ervaringen.

Het blijft statistiek, natuurlijk zegt Mieke. Maar op dat moment wil je wel een houvast. Want je komt terecht in een woelige rivier met drijfzand. Het helpt je om ‘ergens naartoe te werken’. Het geeft ook wat druk op de ketel: je wordt gedwongen om prioriteiten te stellen. Voor hen als koppel was dat onder meer de lang geplande voettocht naar Santiago de Compostella. En dat deden ze dan ook, zij het met de nodige medische adviezen in de rugzak voor ‘als er iets moest gebeuren’.

Hij heeft zelfs nog een computerprogramma ingestudeerd om de keuken te kunnen ontwerpen

Haar man die altijd positief ingesteld was, vond ook de kracht om werk te maken van een nieuwe kleine zorgwoning. Het is moeilijk om achteraf te zeggen, maar uiteindelijk gaf hem dat energie om langer te leven. Eens de woning klaar, ging het plots snel. Ze zagen het niet aankomen, maar op enkele dagen was het plots voorbij.

“Natuurlijk blijf je hopen. Zeker als het langer duurt dan voorspeld”, zegt Mieke. Je hoopt toch stiekem op een mirakel. En dat geeft ook kracht om verder te doen. Tegelijk ben je ook realistisch genoeg om te weten dat er een einde komt aan het verhaal. De klap komt hoe dan ook hard aan. Maar toch kijkt ze dankbaar terug op de tijd die ze nog met haar man kon doorbrengen.

Of prognoses over levensverwachtingen dan wel zinvol zijn? Mieke vindt van wel. Toch als patiënten en hun familie er zelf naar vragen. Een houvast helpt.