"Kiezen is kniezen bij deze verkiezingen"

In de fusiegemeente waar ik sinds enige maanden woon, zijn een week of zo geleden in voortuinen en wegbermen plakkaten verschenen. Uit het niets. Van op die plakkaten lachen vrouwen en mannen de argeloze voorbijganger wervend toe.

Al die mannen en vrouwen willen op 14 oktober mijn stem en ocharme, ik heb er maar één. Moet ik geel kiezen? Oranje? Rood? Blauw? Groen? Al die glunderende vrouwen en mannen lijken zo op elkaar. Misschien zijn ze op het groene bord nog net even jonger dan op het rode of het blauwe. Misschien hebben die van het gele bord net iets meer stropdassen en dragen ze net iets minder vaak vrijetijdskledij dan de kandidaten van groen of oranje. Bij de blauwen zie je dan weer net iets duurdere pakken en jurken. Maar veel zal het niet schelen, zeker niet in een land als het onze, waar zelfs volwassen venten weleens naar een begrafenis willen gaan in korte broek.

Man toch, man, de programma’s, daar komt het op aan! Jazeker, ik heb ze gelezen, van alle kleuren, want ik ben één van de zeldzame vogels die politiek echt belangrijk vinden. Maar toch, ik lieg niet als ik zeg, doe mij maar een misdaadromannetje.
Is het allenmaal één pot nat? Dat nou ook weer niet. De een wil net iets meer veiligheid, de ander net iets meer sportveldjes, nog een ander net iets meer fietspaden. En allemaal zijn ze dol op onze lieve kleintjes en onze krasse oudjes. En alles moet duurzaam. En alles moet slim. En ze hebben allemaal het beste met ons voor. Aan dat laatste wil ik zelfs niet twijfelen. Kiezen is kniezen.