Kleine ergernissen

     Gracieus oud worden, dat is: je niet ergeren als die mevrouw in de tram, zo'n halfuur lang luidkeels roepend in haar mobieltje, haar eigen gezondheidsperikelen en die van haar man en haar dochter uit de doeken doet, onkiese details inbegrepen.

     Gracieus oud worden is geen heimwee hebben naar Robert Long als je weer eens Yevgueni op de radio hoort.
     Gracieus oud worden, dat is: minzaam blijven glimlachen als de instantie die je in een mail om uitleg hebt verzocht (over iets wat duidelijk niet klopt), koudweg doet alsof ze de vraag beantwoordt, terwijl ze alleen maar parafraseert wat je zelf al geschreven had.
     Gracieus oud worden, dat is: naar het journaal kijken en het niet eens mérken dat de expert zegt: ‘het kaarsvet is op het schilderij gedruipt’, dat de schooldirecteur het heeft over ‘een afbetalingsplan die haalbaar is’, dat weer andere goedwillende mensen melden: ‘hij heeft z'n buurman geslaan’ en ‘zij doen het beter dan ons’. En als je het toch gemerkt zou hebben, zo wijs zijn te weten dat fouten, als ze maar hardnekkig genoeg zijn, altijd eindigen als respectabele taalvarianten.

     Wie gracieus oud wordt, zal ook nooit uitroepen: ‘Waar haalt mijn telecombedrijf het gore lef vandaan om mij in z'n reclames met de voornaam aan te spreken! Sinds wanneer zijn wij niet meer beleefd tegen de mensen?’

     Ach, de kleine ergernissen...
     Vooruit, nog één, om het af te leren. Waarom zegt iedereen tegenwoordig 'papa' als hij 'vader' bedoelt? ‘U hoort een reactie van de papa van een van de slachtoffers.’ En dan blijkt dat slachtoffer geen 2 jaar oud te zijn (dat 'papa' zou zo nog te rechtvaardigen zijn), maar 22 jaar... Gaan we binnenkort nu heus zeggen dat Hans Holbein de Oude de papa is van Hans Holbein de Jonge? Louis Tobback de papa van Bruno Tobback? Leopold I de papa van Leopold II?

     Beste luisteraar, gracieus oud worden, ik leer het nooit...