Touché
"Ik wou de man spreken die zijn bom niet liet afgaan."
zo 19 mrt. - 11:00
Blinde angst is bijna zo erg als blind geweld, vindt Kristin, in die zin dat het ons opsluit in onszelf en afsluit van anderen. “Wat we net nodig hebben is verbondenheid. Dat is het antwoord op terreur, want angst nodigt ons uit tot het omgekeerde: ons verharden.”
Na de aanslag was er volgens Kristin te weinig hulp. “We werden aan ons lot overgelaten, ook emotioneel. Daardoor zijn mensen in hun trauma blijven zitten en is er nog altijd veel boosheid.”
“In het gerechtelijk onderzoek gaat het enkel om het aanwijzen en het straffen van de daders, maar er is veel meer aan de hand. Het is interessanter om stil te staan bij de vraag: hoe is dit kunnen gebeuren?” zegt Kristin.
Op een gegeven moment dacht Kristin eraan om de man die zijn bom in het metrostation van Maalbeek niet liet afgaan maar terugkeerde om hem in zijn appartement te ontmantelen, op te zoeken in de gevangenis. “Ik wou vooral luisteren. Contact begint niet met iets te zeggen, maar met luisteren naar wat er is. Vanuit dat contact komen eerlijke dingen boven. Zo’n aanwezigheid kan die persoon terug in contact brengen met zijn hart. Maar ik heb het uiteindelijk niet gedaan uit veiligheid. Niet voor mezelf, maar voor de mensen rondom mij.”
Johan stond vlak bij de man die zich heeft opgeblazen. “Ik wilde weten hoe Johan zijn laatste uren, minuten, seconden had doorgebracht. Waarschijnlijk hoorde hij zelfs de explosie niet en heeft hij fysiek niet geleden. Maar hij was zo’n gevoelig iemand. Daarom vermoed ik dat hij wist dat er iets zou gebeuren. Het is goed dat je voelt dat je sterft, om daarna ook te kunnen loslaten. In die zin was het belangrijk om te weten hoe hij verdwenen is.”