"Labels zijn voor kledingstukken. Labels zijn niet voor mensen"

Deze morgen nam ik zwijgend de tram naar mijn werk. Rondom mij een hele stad in gesprek. Luid. Ik zei niks. Ik luisterde.
Iemand sprak over een probleemkind.
Ik kreeg jeuk.
De woorden profiteurs, zeker Polen.
Het jeukte harder.
Homo’s- altijd die wijven ook
De jeuk werd harder, het was niet te houden, ik begon te krabben.
En toen besefte ik het:
ik ben allergisch aan labels.

Labels zijn voor kledingstukken. Confituurpotten. Ingemaakte keukenexperimenten waarvan je anders na drie maanden diepvries niet meer zou weten of  het uberhaupt ooit voedsel was.

Labels zijn niet voor mensen. Het enige dat een mens moet dragen is een voornaam, een achternaam en soms wat letters daartussen.

Mijn etiket is Lotte S.L. Dodion. 

Alleen een dokter mag mij meer determineren, als het gaat over bloedgroepen en BMI.

Toen ik een jaar of tien was, had mijn vader iets mee van zijn werk.
Een Dymo, kent ge dat? Dat is niet zomaar een  labelmaker, dat is een labelManager, het summum onder de bureau-artikelen uit de jaren ’90. Een etiketteermachine deluxe.

Ik was er zot van. Ik kneep met al mijn kracht letter na letter in het plaklint, het was verslavend. Alles binnen mijn handbereik kreeg het zwarte, zelfklevende label ‘van Lotte’. Ik denk zelfs dat ik de kat gelabeld heb.
Op een dag was de vulling op en toen was ik het beu. Sindsdien ben ik uitgelabeld.

En ik hoor u denken. Ja maar, das toch praktisch. En inderdaad.

Het is handig dat op een bokaal staat wat erin zit. Maar moeten we ook mensen snappen in eerste zit?

Wist ge dat een moet een stempel is? Dat ontmoeten dus letterlijk ontstempelen betekent?

Kijk, ik weet dat we niet allemaal hetzelfde zijn. Sommige mensen hebben nood aan vakjes, verkiezen verklaringen boven verhalen.

Wel, ik kan helpen.