Byloo
"Het begon allemaal met een foto van een jongen en een meisje": Marc Didden brengt ode aan Suze Rotolo
do 25 feb. - 8:48
“Het begon allemaal met een foto van een jongen en een meisje. Allebei twintigers, schatte ik. Ze struinen arm in arm door een winterse New Yorkse straat, met hun natte schoenen in de wakke sneeuw. Links van hen staat een oud blauw VW-busje geparkeerd en rechts van hen een eierschaalwitte Chevrolet van een model dat vandaag de dag alleen nog door Ever Meulen zou herkend worden.”
Bovenstaande zinnen schreef ik precies tien jaar geleden, nadat ik via enkele regeltjes in de krant net vernomen had dat de Amerikaanse kunstenares Suze Rotolo in haar geliefde New York overleden was aan de gevolgen van longkanker.
De foto waarvan sprake had ik leren kennen via de hoes van Bob Dylan’s tweede langspeelplaat die “Freewheelin” heette.
Dylan was de jongen op die foto. En Suze Rotolo het meisje.
Ze waren dolverliefd op mekaar en dat zag je aan hun lichaamstaal.
Ze zagen er ook allebei heel onschuldig uit.
Enkele weken nà de release van “Freewheelin’’ zou Dylan beginnen aan zijn opgang als gedoodverfde spreekbuis van een generatie.
En vanaf dan zou Suze Rotolo in de marge van de rockgeschiedenis terechtkomen als het destijdse “liefje van de jonge Bob”.
Iets wat technisch gesproken waar is, behalve dat Suze Rotolo zoveel meer was dan dat. Ze had Dylan – toen in wezen niet meer dan een boerenzoon met blozende wangen – opgevangen en opgevoed.
Ze had hem de stad leren kennen, ze had hem geleerd hoe goede koffie moest smaken, ze had hem dichtbundels toegestopt van Verlaine en Rimbaud, meegetroond naar toneelstukken van Bertolt Brecht.
En ze leerde hem wat liefde was.
Als Dylan over Rotolo spreekt gebeurt dat met alleen maar liefde, en ook veel lof. Het politieke bewustzijn dat zij hem in peperde, uitte zich daarna ook in songs.
Dat hij “It’s A Hard Rain’s Gonna Fall” niet voor maar nà hun ontmoeting geschreven had mag geen toeval heten.
Het is een klassieker geworden, maar als je goed naar de woorden luistert, is het het onheilspellend verhaal van wat er gaat gebeuren als we geen rekening houden met de nieuwe dingen die we uitgevonden hebben, zoals de atoombom.
Hij zingt dat bijna op een Bijbelse wijze, alsof hij Mozes is met de stenen tafel in zijn hand. Wat ik heel vreemd vind voor een 22-jarige die toch moet bezig zijn met op de tafels dansen en pinten pakken.
En dat is voor een groot deel omdat zij nogal doctrinair was.
Mentors zijn belangrijk.
Suze Rotolo was die van Bob Dylan.
Bob Dylan was die van mij.
Ik was nog maar veertien toen een scoutsleider bij een kampvuur een schabouwelijke versie van “Blowin’ In The Wind” aanhief.
Ik ontdekte algauw dat het van de hand van een zekere Bob Dylan was. En ik hoorde daar iets in.
Ik heb ook beseft dat ik muziek nodig heb zoals lucht en water, maar ook dat het woord heel belangrijk is.
Ik heb de neiging graag te hebben dat dingen over iets gaan.
Sommige jonge en iets jongere mensen zeggen me dat ik hun mentor ben. Of geweest ben.
Ik beschouw het als een compliment.
Al prefereer ik het lelijke woord “doorgeefluik” boven het chiquere “mentor”.
Dingen die ik toevallig weet, doorvertellen aan mensen die ze nog niet weten, zodat ze hun eigen weg sneller zouden vinden dan ik gedaan had.
De parel die die liefde heeft opgeleverd, is ongetwijfeld ‘Don’t think twice, it’s alright’.
Een nummer van die tweede lp, een nummer dat ook echt een reflectie is op de liefde die fout gelopen is. En een song die ook helemaal in balans is met de rest van dat album, die zelfs voor niet-Dylan liefhebbers een prachtige lp is.
