Aflevering 6: Over vluchtelingen en een improvisatie vol gevolgen

zo 9 jan. - 9:00

De grenzen binnen Europa zijn open, maar de EU trekt meer dan ooit een duidelijke lijn aan de buitengrens. Vluchtelingen proberen -vaak tevergeefs- op gevaarlijke manieren Europa binnen te geraken. “Wir schaffen das”, zei Merkel nog, maar het resultaat blijft uit. Waarom slaagt de EU er niet in om haar vluchtelingenbeleid te handhaven? Luister naar aflevering 6 van 'Het Mirakel van Schuman'.

Beluister de zesde aflevering:

Aflevering 6: eén grens: de val van de Berlijnse Muur

Sinds het verdrag van Schengen kunnen we bijna overal in Europa zorgeloos van het ene naar het andere land reizen. Maar de grenzen gingen tijdens de coronapandemie toch toe. Bij bakker Otto was dat heel lastig, want zijn bakkerij lag exact op de grens tussen België en Nederland. Hendrik en Sven gingen er proeven van zijn delicatessen.

De geïmproviseerde val van de muur

Een ander grenspunt, dat net iets meer bekend is, was de grens gevormd door de Berlijnse muur. Dat ijzeren gordijn viel op 9 november 1989. Op een persconferentie vertelde Günter Schabowski, een DDR-politicus, dat Oost-Duitsers niet langer een aanvraag moesten doen voor de regio te verlaten. Daarop kreeg hij prompt de vraag wanneer deze maatregelen in werking zouden treden. Hij bladerde in zijn papieren, zonder het antwoord te vinden. Volledig geïmproviseerd zei hij: “so fort”, "onmiddellijk". De Berlijnse muur werd omringd door een zee van mensen die de grens wilden oversteken. De mensen juichten en huilden, de val van de muur was een feit.

Hendrik Vos vertelt meer:

Klik op de foto en ontdek meer:

Het contrast van die vreugde kan niet groter zijn met de duizenden vluchtelingen die jaarlijks de grenzen van Europa proberen binnen te geraken. De manier waarop ze een Europees eldorado trachten te grijpen is soms mensonterend. Te voet, verstopt in een vrachtwagen of dobberend op een gammele sloep. Op gevaar van eigen leven, soms in de handen van mensensmokkelaars.

Velen stranden in een vluchtelingenkamp aan de buitengrens van Europa, bijvoorbeeld in Duinkerke, op een zucht van de Britse kust. Met wat geluk hopen ze hun dromen daar waar te maken.

Maar geluk is ver zoek in een vluchtelingenkamp. Een sprankel hoop komt binnen via vrijwilligers. Zoals het gezin van Bruno, eenmaal per maand trekt het gezin naar Duinkerke om het ‘kamp wat menselijkheid te geven’.