"Bedankt, beste Amerikaanse mevrouw, dat u het dagboek van uw kleinzoon las"

"Beste Amerikaanse mevrouw,

mijn excuses voor deze aanspreektitel, maar u verscheen deze week anoniem in de krant, in mijn Belgische krant dan toch. Ik kan natuurlijk altijd mijn licht opsteken bij de Amerikaanse media. Daar krijg ik binnen 5 seconden uw naam, adres, foto en bloedgroep wel bij elkaar gegoogeld. Maar laten we u maar anoniem houden. U verdient dat.

Sinds het begin van 2018 gingen er geen twee dagen voorbij zonder dat een Amerikaan het leven liet bij een schietpartij. Op 14 februari, naar verluidt ook de dag van Valentijn, stond de teller in de Verenigde Staten voor dit jaar op 82 doden en 139 gewonden. Dat zijn gemiddeld bijna 5 slachtoffers per dag. Als u er niet was geweest, mevrouw, dan had dat aantal vermoedelijk nog een flink pak hoger gelegen.

U las deze week het dagboek van uw 18-jarige kleinzoon zonder zijn toestemming. Sommige, vooral jonge, mensen vinden dit misschien ontoelaatbaar. Ik ben blij dat u het deed. Want zo kwam u te weten dat uw kleinzoon zelf plannen had om zoveel mogelijk van zijn eigen klasgenoten dood te schieten. U stapte naar de politie, die uw zoon tijdig arresteerde.

U bent een heldin, mevrouw. Uw daad vloekt met dat heilige prentje van de moeder of de grootmoeder, zoals u wil, die haar zoon tot het uiterste bijstaat, ook als alle anderen hem al lang aan het kruis genageld willen zien. Sommigen zullen uw  telefoontje naar de politie dan ook een groots gebaar vinden, anderen net helemaal niet. Hoe dan ook, reken er maar niet op dat u met uw daad het recht verdiend heeft om in alle sereniteit samen met uw familie deze schok te verwerken.

U zal belegerd worden, wekenlang, door alle mogelijke Amerikaanse media. Als ik gesprekken voer over de rechtstaat of de rechten van de verdediging, krijg ik van mijn gesprekspartners vaak het argument te horen dat het slachtoffer maar ’s mijn kind had moeten zijn. Dan had ik wel anders gepiept. Als ik suggereer dat de dader maar ’s hun kind had moeten zijn, is het gesprek vaak afgelopen. Je bloedeigen kind als potentiële massamoordenaar is voor velen onder ons een ondenkbare gedachte. U zal ons dus het antwoord moeten geven. Hoe is het zo ver kunnen komen? En was het ook niet een beetje uw fout? En wat moet zo’n exclusief interview eigenlijk kosten?

Waarom uw kleinzoon deze massale moordpartij wou uitvoeren, u weet het waarschijnlijk ook niet. Misschien was het gewoon zoiets van ‘I don’t like mondays’. Wie zal het zeggen? In elk geval, beste Amerikaanse mevrouw, ik ben blij dat u op het juiste moment in de buurt was. Ik groet u."

Lees ook