Ga naar hoofdinhoud

Luister Live

Programma's

Select

Podcasts

Alles begint bij luisteren

Radio 1 Sessies

album van de week

classic album van de week

ontbreekwoordenboek

De toestand is hopeloos maar niet ernstig

"Beste 2020, je had het gezelligste jaar van de hele eeuw moeten worden"

zo 27 dec. - 8:50

Leen Demaré, radiopresentatrice bij Nostalgie, blikt in haar column voor 'De toestand is hopeloos maar niet ernstig' terug op het afgelopen coronajaar, waarvoor de Romeinen, lang geleden al, de uitdrukking 'Annus Horibilis' bedacht moeten hebben.
Leen Demaré

Beste tweeduizendtwintig,

Neen,

Beste 2020,

Wat klonk je veelbelovend. Met je rondingen en symmetrie. Als het perfecte gezicht van Julia Roberts. Je had een voluptueus jaar moeten worden. Met díe getallen! Je had het gezelligste jaar van de hele eeuw moeten worden. Geen verborgen hoekjes, geen sneaky kantjes, alles open en bloot, bol en uitnodigend, eenvoudig en transparant.

We waren wel toe aan wat warmte en generositeit na dat jaar ervoor, 2019, met z’n twee achterste generaals, een stokstijve hark en een pretentieuze hekkensluiter die er met kop en schouders dacht bovenuit te steken. Neen, beste 2020, jij zou een vrijgevig jaar worden, waarin we de aarde eindelijk de aandacht zouden beginnen geven die ze verdient. Je zou een warm jaar worden, waarin we dicht bij elkaar zouden kruipen en huggen. Iedereen Deens in 2020. Met maar 2 eenvoudige cijfers, het kon niet anders dan dat je deze wereld rust en gezelligheid zou geven. Een gezond jaar ook, met al die rondingen, als de bolle buikjes van pasgeboren baby’s.

Maar je bent níet prachtig geworden. Je bent niet Hygge geworden. Je bent lelijk en koud geworden. Toen de Romeinen de uitdrukking 'Annus Horribilis' bedachten, moeten ze jou in gedachten gehad hebben.

Mijn jaar begón al als een slecht sprookje: de verwilderde prinses liep rond in haar oversized roze peignoir en slofte door haar huis. Op zoek naar werk. Maar dat liep als van een leien dakje vol met mos.

Niet dus. Tot er plots toch enkele lichtpuntjes in het donkere woud te zien waren. En de roze peignoir aan de haak kon en de prinses naar de coiffeur. En toen werd het 11 maart en veranderde ook in België de wereld.

Ik kan niet zeggen dat míjn wereld op dat ogenblik instortte. Ik had hoop dat het allemaal goed zou komen met mij. Een radiostation liet weten dat ze mij wél nog konden gebruiken, een school vond mijn ervaring van pas komen, een radioprogramma vroeg om een column. En ik ben een Einzelgänger. Enkele weken in mijn kot blijven zou ik meer dan overleven. Meer nog, na al die maanden ellendig rondgeschuifeld te hebben keek ik er naar uit om mijn huis te zuiveren van alle tranen. En het werd mooi weer. Uitzicht op werk maar vooralsnog tijd om boekjes te lezen op mijn terras: La vie est belle, quoi!  En er was die allesomvattende, hoopvolle gedachte: als we flink in ons kot zouden blijven zou de zomer gered worden. En of het nu was omdat we niet allemaal flink in ons kot bleven, of omdat het onvermijdelijk was: 6 maanden later dachten we: kerstmis zou wel gered worden. En op dit eigenste moment hoor ik op het nieuws vertellen dat de grenzen met het Verenigd Koninkrijk worden gesloten. De pest Brexit veroorzaakt ellende, ja, maar meer nog een virus dat vooralsnog ‘een variant’ heet, en wellicht dra covid-20 genoemd zal worden, staat aan de voordeur.

Dit is meer dan een slecht sprookje. Dit is een hele slechte film, in alle genres. Dit is een verhaal dat ik geïrriteerd niet verder wil lezen of zien omdat het erover is. Bij de haren getrokken. De héle wereld? Please! Een nieuwe variant op een eiland? Alstublieft! Grenscontroles? Zo vorige eeuw! Mijn klaagzang van bijna een jaar geleden dat ontslag op 58 not done is, zou nu zéér ongepast klinken. Heeft U dat ook dat U al niet meer verder denkt dan morgen. Of, à la limite, volgende week. Al dat geklaag over niet met vakantie kunnen gaan. Al dat gezeur over niet met de hele familie kerstmis kunnen vieren. Deze wereld is in overlevingsmodus. Een modus waar plaats nog ruimte is voor egocentrisme. Ik zag laatst beelden van Berlijn begin jaren '40, waar kokette dames ergens in een park koffie nipten, giechelend om de Arische grapjes van de elegante heren. Wij vinden die beelden nu ongepast met wat we nu weten. Ik vind zeuren over geen kerstmis kunnen vieren zoals anders nu ongepast. Neen, sorry, niet het zeuren. Zeuren kan goed doen om stoom af te laten. Maar je niks van de regels aantrekken, dat vind ik ongepast.

Ik wens iedereen veel geduld en mededogen in 2021. Het getal oogt niet zo mooi maar aan alle begin is hoop…

Lees ook: 

Lees ook:

Blijf op de hoogte

Ontdek de beste podcasttips, beluister het meest recente nieuws en doe mee aan exclusieve acties.

Volg ons op
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief

Jobs

Privacy

Gebruiksvoorwaarden

Heb je een vraag?

Contact

Wedstrijdreglement

Logo UitInVlaanderenLogo Cim Internet