"Bij aankomst in België was ik onder de indruk hoevéél hier beschikbaar was"

De grootouders van actrice Evgenia Brendes waren Russische ingenieurs. In opdracht van de Sovjetregering werden zij naar Kazachstan gestuurd, wat toen deel van de Sovjet-Unie was, om daar het land te gaan opbouwen en er scholen, ziekenhuizen en fabrieken te bouwen.

Val van de Berlijnse Muur

Evgenia werd geboren in 1989, het jaar waarin de Berlijnse muur viel. Kort daarna viel de hele Sovjet-Unie uit elkaar.

“De jaren '90 waren in ex-Sovjet-Unie best wel zwaar, omdat er heel weinig te verkrijgen was. Plots waren we heel erg geïsoleerd.” Dingen uit het westen kwamen met vertraging bij hen binnen. “Ik herinner me een camera die mijn vader te pakken had gekregen, maar dat was nog zwart wit beeld, zonder geluid.”

Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie werd het niet per se meteen gemakkelijker.

Lees verder onder de foto

Eurolines

Gaandeweg werd het ook minder aangenaam voor de Russen die nog in Kazachstan woonden. “Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie was er conflict tussen het opgedrongen regime van daarvoor en de oorspronkelijke bevolking die zoiets had: nu is het terug aan ons, met onze eigen taal en cultuur.”

Het botste ook tussen de twee verschillende religies in het land: de islam en de Russisch-Orthodoxe Kerk. “Op een bepaald moment was het moeilijk voor meisjes om te gaan studeren of werk te vinden”, vertelt Evgenia.

Haar ouders hebben toen, na lang wikken en wegen, besloten om voor hun twee dochters een andere toekomst te kiezen. Het gezin Brendes vertrok uit Kazachstan, Evgenia was 11 jaar oud. “We zijn zijn eerst naar Tsjechië gegaan. Daar zijn we twee maanden gebleven, maar mijn ouders dachten ‘dit is het ook niet’. We zijn dan op een Eurolines-bus gestapt en die bleek naar Antwerpen te gaan.”

In Tsjechië stapten we op een bus die toevallig naar Antwerpen ging, zo zijn we in België terechtgekomen.

Antwerpen

Bij aankomst in België was Evgenia behoorlijk onder de indruk van ons land. “Alles is anders: de hele architectuur, de veelheid aan alles, … dat was heel indrukwekkend!”

Maar in die beginjaren had ze het niet gemakkelijk: “De Nederlandse taal leren ging zeker niet van zelf. Ik was een verlegen kind, dus zeker niet degene die als eerste op iemand zou afstappen." En in de lagere school waar Evgenia terechtkwam, werd ze gepest. “Boekentassen pikken, met slakken naar je gooien, dat soort gemene dingen deden ze.", vertelt ze. Ik zag er anders uit, mijn kleren waren anders, ik sprak de taal niet, … dat zal wel een rol hebben gespeeld in het pesten”, vermoedt ze.

Pas toen een groepje van kinderen met allerlei andere roots haar in hun groepje opnamen, vond ze aansluiting en heeft ze echt Nederlands kunnen leren: "Het was een bepaalde vorm van Nederlands. Typisch aan Linkeroever misschien, meteen met een Antwerpse tongval en met Poolse en Marokkaanse woordjes ertussen!"

Lees ook