"Blij om elke proficiat die we krijgen, doorworstelen we samen ons verdriet"
di 24 apr. - 9:17
Jij aan telefoon: “Zit je neer?”
Ik lees je, zoals alleen zussen elkaar kunnen lezen: “t Is toch geen tweeling?!”
Jij: “Jawel!”
Sven komt aangelopen van de andere kant van het huis - ik had blijkbaar zo luid geroepen van enthousiasme en ongeloof - en steekt de deur open: “Is het een tweeling?” Hij leest mij blijkbaar ook niet slecht.
Elke woensdag komen jullie eten. Elke woensdag zien onze kinderen jullie kinderen groter worden. “Meti had eerst zo'n platte buik en nu ineens zo'n dikke!'” zegt Miro verwonderd. Loa speelt dagelijks met haar poppen, telkens is ze mama van een tweeling. “Een jongen en een meisje, zoals bij Meti en onkel Bert.”
En dan moet ik hen uit hun droom rukken, nadat ik er eerst zelf werd uitgerukt. Geen tweeling deze zomer, maar nu al. “Dat is toch veel te vroeg, mama?” Veel vragen, zeker elk tien. Veel vaststellingen: “Mama, je hebt échte tranen.” En veel vertellen: in de kring op school, tegen het vriendje en diens mama in de auto, tegen de grootouders... En dan opnieuw veel vragen. Elk op zijn niveau. De ene al filosofischer dan de andere. We filosoferen mee of geven concrete antwoorden, als die er al zijn.
“Mama, ben ik nu grote nicht?”
“Natuurlijk. Coco en Mingus maken van jou een nichtje, van Miro een neefje, van papa 'nonkel Sven' en van mij tante en Meti.”
Ontzettend dankbaar hierom, en heel fier, blij om elke proficiat die we krijgen, doorworstelen we samen ons verdriet.
Voor Coco en Mingus - 14 april 2018
