De Wereld van Sofie
Cara: “Ik weet dat als ik de Zelfmoordlijn contacteer, dat ik gerustgesteld word"
di 8 dec. - 2:22
De eerste keer dat ze de Zelfmoordlijn belde, was in 2017. “Ik wist niet goed wat te verwachten van het gesprek, maar het was een vriendin van me die erop aandrong dat ik hulp zocht. Ik vond de drempel om naar 1813 te bellen veel lager dan meteen naar dokter of een psycholoog te stappen.”
“Ik was toen wel op een punt dat ik besefte: ‘er moet iets gebeuren’. Ik merkte dat het veel slechter met me ging. Ik ben eigenlijk heel sociaal, maar ik begon me meer en meer af te sluiten van mijn vriendinnen en me terug te trekken met mijn donkere gedachten.”
“Ik dacht ook aan zelfmoord, ja. Maar niet zozeer dat ik echt dood wilde: ik wilde vooral niet meer leven, ik wou die zware, pijnlijke gevoelens niet meer hebben.”
Gesprek in een waas
Cara weet niet meer hoe het gesprek met de Zelfmoordlijn precies verliep. “Ik voelde me op dat moment heel slecht, ik heb het in een waas beleefd. Ik weet niet meer wie ik aan de lijn had of wat er gevraagd of gezegd is. Het enige dat ik me herinner is dat me werd verteld dat het ok was om me zo te voelen. Dat mijn gevoelens er mochten zijn. Het was zo belangrijk voor mij om dat op dat moment te horen.”
Het was op dat moment voor haar een heel geruststellend, opluchtend gesprek. “Het was ook de eerste keer dat ik het expliciet over mijn zelfmoordgedachten had. Net omdat die drempel zo laag was. Veel lager dan bij een vriend of vriendin. Ik dacht: wat heb ik te verliezen? Als de persoon aan de andere kant van de lijn niet reageert zoals ik het wil, of als ik me er niet goed bij voel, dan hang ik gewoon op. Die vrijheid stelde me gerust, zo kon ik echt zeggen wat ik echt voelde.”
Stappen gaan zetten
Na het gesprek met de Zelfmoordlijn werden Cara’s zelfmoordgedachten veel minder concreet. “Ik ben dan over mijn gevoelens beginnen te praten: eerst met een leerkracht, daarna ook met de dokter en een psycholoog. Het gesprek met de Zelfmoordlijn heeft dus wel een verschil gemaakt: ik ben daardoor voorzichtige stappen beginnen te zetten richting genezing.”
Chat
Ook nu gaat het niet zo goed met Cara. Onlangs zocht ze opnieuw contact met de Zelfmoordlijn – deze keer niet via de telefoon maar via de chat. “Ik blijf het moeilijk vinden om te praten over wat er aan de hand is, en typen is voor mij nog makkelijker dan het echt uit te spreken.”
Ook in dat chatgesprek werd weer bevestigd dat het ok is om je slecht te voelen, en dat er veel redenen zijn om nog niet op te geven. “Ik weet dat als ik de Zelfmoordlijn contacteer, dat ik dan achteraf gerustgesteld zal zijn.”
Praten helpt
Het verschil met enkele jaren geleden, is dat Cara nu beseft hoe belangrijk praten is: “Ik weet dat ik erop moet letten om mensen niet van me weg te duwen, om het gesprek met hen aan te gaan. Want ik wil altijd de leuke, toffe, enthousiaste Cara zijn, maar ik prent mezelf in dat het ook ok is om te zeggen dat het niet gaat. Ik ben gelukkig omringd door fantastische mensen die heel begripvol en behulpzaam zijn. Doordat ik hun hulp toelaat, voel ik me veel minder alleen.”
