"Corona in de jaren 80, wat zou dat geven, zo zonder internetflashes en Marc van Ranst-en en Steven van Gucht-en?"

De wereld staat nu eens écht op zijn kop en hier op de heimat is het vollebak virus-bak. Ik vraag me af, moest het monster hier in de vroege jaren 80 opeens op de proppen komen, hoe zou dat dan zijn?

Zo, tijdens mijn jeugd. De losgeslagen jeugd ten tijde van de Italiaanse stamkroeg in de Limburgse cité. Wat zou dat geven, zo zonder internetflashes en Marc van Ranst-en en Steven van Gucht-en?

Misschien hoorden we het nieuws wel via een megafoonwagen die overdonderend luid het gevaar liet uitschallen. Maar die boodschap zou dan wel zéér luid en zéér duidelijk moeten zijn want binnen zou het waarschijnlijk nog net niet hoorbaar zijn.  Het café, de tempel van de cité. Daar waar voor het luidst werd geroepen voor de enige waarheid. Vaak werd alles minstens twee keer gezegd want gehoord zouden we worden.

Over vrouwen, Italiaanse en andere muziek. De beste pasta’s en olijfolie. De beste Italiaanse auto’s en de beste ballen. Bocce ballen.
Ferna, Eddy, José, Hippie, Claudio, Mario, Don, Enzo en zo.
Werkzoekenden op zoek naar een ristretto (“Marie een kleine voor mij en geef Ro, Cla en Pi ook iets!”).
De drukke werkloze dag begon met nietsdoen en het eindigde met wie-weet-wat… Er was altijd wel iets te beleven al was het maar de gevaarlijk resonerende teevee die steeds ridicule luidruchtige discussies uitlokte. Iedereen had gelijk!

Man, ik had zo graag die discussie gehoord…
Of nee, toch liever niet.
Ga kakke schtoemme Corona!
Vaffanculo!

Remo Perrotti

Lees ook: