Daarom schilderde Magritte nooit gezichten

René Magritte, de oudste van drie kinderen, groeit op in een moeilijk gezin. Zijn moeder is depressief en zijn vader is vaak uithuizig. Wanneer Magritte twaalf is, verdrinkt zijn moeder zich in de Samber. Magritte weigert over de zelfdoding van zijn moeder te spreken maar het beeld van een dood lichaam zal geregeld in zijn werk opduiken.

De moeder lag opgebaard in het ouderlijk huis. Een belangrijk detail is dat ze uit de rivier is gehaald met haar nachtkleed gedrapeerd over haar gezicht. En dat is één van de redenen waarom er zo veel gezichten in zijn werk bedekt zijn.

De bekende bolhoed zou dan weer refereren aan de vader, die zijn rug naar het gezin keerde.  In één van zijn bekendste schilderijen wordt het gezicht van de bolhoedman verborgen achter een appel. ‘Ik denk dat Magritte de appel heeft genomen omdat een appel een heel grote symbolische waarde heeft. Het begint allemaal met de appel. Eva geeft de appel aan Adam, Adam bijt en het paradijs is over.”

In de buitenbaan van het realisme

Op één enkele lezing na,  in 1938 in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen, weigerde Magritte om op zijn werk in te gaan. In 1960, op het einde van zijn leven, liet hij optekenen: ‘Achter het beeld zit niets.  Het schilderij is verf en achter de verf zit een doek en achter dat doek een muur. Hij wou het mysterie in stand houden.”