"Dag leraar in de zogeheten concentratieschool. Jij bent mijn held van de week"

Dag juf Soraya,

dag Soraya’s collega’s,
dag, bij uitbreiding, elke andere leraar
de leraar in Sint Agnes Hoboken,

Of ’t KAH, het atheneum daar,
Don Bosco of Sint Jozef aan de Kerkstraat,
Stella Maris, Maris Stella, ga zo voort,
Kortweg, dag leraar in de zogeheten
‘concentratieschool’.

Jij bent mijn held van de week.
Dat ben je overigens elke week weer,
Maar het is begin september,
Dus past het nu iets meer,
Dat ik u mijn held mag heten.

Jij, juf of meester, die er
ondanks M- en andere welmenende decreten
doorgaans helemaal alleen voor staat,
Jij die
pedagoog psycholoog
en therapeut in één
moet zijn,
Jij die voorbij
‘anderstalig’
‘bij voorbaat gedoemd om te falen’
ver voorbij
‘etniciteit
‘discalculie / “da lukt nooit ni” /”da ziede van hier”/ adhd’
ver voorbij
de labels kijkt,
En daar het kind de eigen kracht aanreikt,

Jij,
voor wie gelijke kansen nooit
slechts een slogan blijft
jij die beseft dat
kansarm en kansrijk
slechts een zelfbeeld
van elkaar verwijderd zijn,
jij voor wie
diversiteit en kwaliteit
geen antoniemen zijn,

Jij die jouw lessen
toegewijd heeft voorbereid
maar je leerlingen daarbij
tegelijkertijd als bron van wijsheid ziet,
er in dialoog mee treedt,
en weet dat daar niets mis mee is,
hun leefwereld integendeel
minstens even boeiend vindt
als boeken
eenzijdige geschiedenis.
Jij met de zogezegde
luxejob
te veel verlof
de mannen van ’t goei leven,
leken die niet weten
wat voor energie het kost
hoe jij s’avonds in de zetel ploft
na veel en vaak
tevergeefs te geven.

Jij bij wie af en toe dan ook
het licht gaat doven
en ik de stille vraag kan horen:
of het wel de moeite loont
dat jij je zo ligt uit te sloven.

En waarop ik graag ‘ja’ antwoord
En dan ‘t liefst nog op de radio,
Zodat iedereen het hoort,
En dat geldt voor jouw leerling ook,

Die, ooit, later en groter,
aan jou zeggen zal:
“ik ben omdat ik denk
dat u toen in mij geloofde”.