Damien Jurado - What's new, Tomboy

Wellicht ligt de verklaring voor de mindere bekendheid van Damien Jurado in het feit dat hij stille muziek maakt. In alle betekenissen van het woord. Om te beginnen is hij een singer-songwriter, die vaak alleen met zijn stem en een gitaar een volledige wereld weet op te roepen, maar dan zonder te roepen. Soms is zijn muziek bepaald minimalistisch, zoals in de twee voorgangers van deze nieuweling. Op de nieuwe mag weer meer: er wordt weer in groepsverband gespeeld, of toch minstens met een orgeltje hier en een drummachientje daar.

Maar het blijft allemaal sober, met de stem van de zanger op een centrale plaats. Geen virtuoos stemkunstenaar, die Jurado, maar des te meer een doorleefd verteller. Vroeger maakte hij nogal eens gebruik van wat veel galm en reverb, maar nu liet hij zijn stem veel directer klinken. Alsof hij op anderhalve meter van je staat de zingen - ideaal plaatje voor deze tijden dus.

Niet dat hij in lockdown zit. In  The end of the road bezingt hij zijn vriendin: "now that I’ve found you my running is over/ I have made it to the end of the road.” Op een toepasselijk walsritme, alsof hij met haar danst. Opener Birds into the trees is zo'n prachtvoorbeeld van een song die laag begint en hoog eindigt. De meest spaarzame nummers dragen mensennamen: Francine, Sandra en Frankie, en het intieme Ochoa (alleen gitaar, bas en dun orgeltje - en die stem natuurlijk) is opgedragen aan Richard Swift, de producer met wie hij verschillende platen opnam en wiens geboortenaam Ricarco Ochoa was.

De volledige speeltijd van 'What's new, Tomboy?' klokt af op net geen 30 minuten. En toch staan er 10 songs op. Ook dit is een goeie zet: diepgaande emotie, over nog meer tijd uitgespannen, zou gewoon te veel zijn. Ook hier: in de bescheidenheid kant men de meester.

Aangenomen dat we weer in concertzalen mogen tegen het najaar, dit zijn de data die je moet noteren: 31 oktober in De Spil in Roeselare, 4 november in de Handelsbeurs in Gent en 5 november in C-Mine in Genk.