De interne keuken van de PKK

Maar wat willen ze dan wel? De beste manier om dat te weten te komen is er naartoe trekken, naar dat Koerdistan dat niet bestaat. Dat is wat Fréderike Geerdink heeft gedaan: als journalist een jaar lang lief en leed gedeeld met de strijders van de PKK. Ze schreef er een boek over ‘Dit vuur dooft nooit’.

Ja, wat ze schrijft getuigt van grote sympathie voor de Koerden, maar ook van nuance en gezond verstand. Ze durft de juiste vragen te stellen en is kritisch als het moet. Of dat nu echt nodig is, aanslagen op burgers en of de aanbidding van hun Grote Leider Öcalan niet een tikkeltje overdreven is?  

We hebben er ongelooflijk veel van geleerd. Dat je nooit je mond mag toedoen bij een explosie, bijvoorbeeld. En dat de Koerden een speciale begroeting hebben voor frisgedouchten: “xwesi be”. “Moge het u wel bekomen.” De rest sparen we voor zaterdag aan onze keukentafel.