De toestand is hopeloos maar niet ernstig
"De keuzes die ik heb gemaakt in mijn leven zijn vaak meebepaald door de gebeurtenissen die ik ervaar als Zwarte vrouw"
zo 25 apr. - 7:52
Jeugdige idealen zijn toch niet zo naïef
Na een lange dag werken aan mijn masterthesis logde ik in op Twitter. Het einde van het academiejaar nadert met rasse schreden, en dan hopen alle deadlines zich op. Het studentenleven gaat door ondanks de pandemie. Althans, dit deel ervan toch. Nu dat het wat warmer wordt kunnen we in klein groepjes proberen om het sociale aspect ervan te beleven in het park en onder de zon als het schijnt.
‘De jury in de zaak over de dood van George Floyd zal hun verdict binnen een uur bekendmaken’ lees ik. Ik scrol wat verder. Alle volgende tweets gaan over hetzelfde. Ik denk aan vorige zomer. Vorige zomer wanneer de hallucinante beelden de wereld rondgingen. Beelden van negen minuten lang die mensen op straat hebben gebracht, ook hier bij ons en andere Europese landen. Omdat ook hier bij ons gelijkaardige feiten plaatsvinden.
Ik merk op dat ik en andere zwarte mensen toch niet zo zeker zijn of Derek Chauvin schuldig bevonden zal worden. Sommige van ons kijken met argusogen naar de ontwikkelingen. Het is niet de eerste keer dat we dergelijke beelden te zien krijgen, maar waarbij er toch anders beslist wordt. Denk aan Breonna Taylor bijvoorbeeld.
We zouden het niet normaal moeten vinden, maar ik vrees dat het ondertussen wel zo is.
Het is inderdaad niet de eerste keer. Hoewel het niet normaal moet zijn, zijn we het ondertussen gewend om levenloze zwarte lichamen te zien op de schermen van onze televisies en mobiele telefonen. Levenloze lichamen van mensen die hier nog moeten zijn. We zouden het niet normaal moeten vinden, maar ik vrees dat het ondertussen wel zo is.
Binnen een uur is het zover, het verdict is gekend. Hij is schuldig bevonden aan drie aanklachten van doodslag door de jury. Bijna de hele wereld moest de straten op opdat één man schuldig bevonden wordt. Wat als die beelden nooit opgenomen waren?
‘Eindelijk gerechtigheid!’, lees ik. Maar dit is geen gerechtigheid, enkel rekenschap.
‘Eindelijk gerechtigheid!’, lees ik. Maar dit is geen gerechtigheid, enkel rekenschap. Indien gerechtigheid bestond, dan zou George Floyd hier vandaag nog moeten zijn.
‘George Floyd heeft zich geofferd opdat de wereld rechtvaardiger wordt!’ zegt Nancy Pelosi in een video. Ze kijkt en wijst naar boven wanneer ze zijn naam zegt. De mensen achter haar knikken hun hoofd instemmend. Maar hij heeft zich niet geofferd, hij heeft helemaal niet vrijwillig gekozen om op die manier dood te gaan.
Ook hier staan de kranten er vol mee. Mensen hier laten weten dat dit een goed verdict is. Het valt mij op hoe men in België politiegeweld wel herkent wanneer het aan de andere kant van de oceaan gebeurt, maar niet wanneer het zich op eigen bodem plaatsvindt. Er wordt gezegd dat we de realiteit van andere werelddelen naar hier importeren, en dat we dat niet moeten doen. Maar we hoeven geen andere realiteiten hier over te brengen, omdat dit ook hier bij ons gebeurt.
Dit is slechts onderdeel van een lange strijd waarvan we niet weten wanneer het zal eindigen.
En dan komt de vraag. ‘Betekent dit het einde van Black Lives Matter?’ vraagt een journalist zich af. Hoezo, het einde? Dit is slechts onderdeel van een lange strijd waarvan we niet weten wanneer het zal eindigen. Het is ook onderdeel van een lange strijd die al decennia, al eeuwen aan de gang is.
Ik zou graag over andere, meer triviale gebeurtenissen in mijn leven schrijven. Maar vaak kan ik dat niet. De keuzes die ik heb gemaakt in mijn leven zijn heel vaak meebepaald door de gebeurtenissen die ik ervaar als Zwarte vrouw op deze aardbol. Zo besliste ik om Rechten te studeren vanuit de gekende idealen die zovelen van ons hebben over rechtvaardigheid. Eens begonnen met de studie kwam ik in aanraking met de verschillende takken van het recht: van privaatrecht, ondernemingsrecht, fiscaal recht, arbeids- en socialezekerheidsrecht en zoveel meer. Maar ik kwam telkens terug naar mensenrechten als rode draad. Dit is de realiteit als jouw leven en dat van zovelen die op jou lijken van een zijden draadje hangt. Dan studeer ik maar hoe we dit kunnen verhelpen, hoe de levensloop van mezelf en de anderen die op mij lijken niet meer bepaald moet worden door onze huidskleur.
Jeugdige idealen zijn toch niet zo naïef.
Ontdek ook de andere columns uit deze uitzending:
“Als het beeld bevriest moet je niet klagen over de film die stilstaat, maar genieten van de foto die je krijgt”
“Ben ik radicaal hoopvol omdat ik in mijn hoofd een hele stad laat dansen, jong en oud, groot en klein?”
“Terwijl het hele land met een virus in de weer was, bestreed ik een rat in de groenbak”
