"De Spaanse arm der wet heeft de neiging om alles nogal letterlijk te interpreteren"

“Rampenfilm?” vroeg ik gisterenavond aan Jakobien, toen ik terug het huis binnenkwam nadat ik in de groententuin tomaten en aubergines had geplant. Want een mens wil tegenwoordig op alles voorbereid zijn. Ik zag op het tv-scherm een legerjeep langzaam door een lege straat rijden. Via de megafoon werd de mensen opgeroepen om binnen te blijven. “Dat is geen film, dat is het journaal”, antwoordde Jakobien. “Het zijn beelden uit Málaga.”

Málaga, onze lievelingsstad - op nauwelijks een uurtje rijden van onze finca - is de meest nocturne en bruisende metropool van Spanje. De straten en pleinen lopen tot in de vroege uurtjes vol met vrolijke Malagueños en toeristen. Dag in dag uit. Tot nu dus…

Bar Verdugo

Deze ramp voltrekt zich voor onze ogen, alsof we middenin een dystopische film zitten - soms als toeschouwer, dan weer als figurant - ons snelsnel haastend door de verlaten straten van ons dorp om inkopen te doen. Gelukkig mogen de boeren nog naar hun velden gaan om hun late olijvenoogst binnen te halen, en dus horen we vanop onze finca in de verte nog hun schelle stemmen en het ritmisch geklop van hun stokken waarmee ze de olijven uit de bomen slaan.

“Weet je nog hoe we ’s ochtends altijd onze koffie gingen drinken bij bar Verdugo?”, vroeg Jakobien me gisterochtend in bed. Ik keek haar verbaasd aan. Ja, dat herinnerde ik me want het was maar een kleine week geleden. Het lijkt inmiddels een eeuwigheid.

We zijn hier in ons Andalusische dorp al de achtste dag van onze quarantaine ingegaan. Alleen de voedingswinkels zijn open, en de apotheek. Dus geen cafés en dat is het enige dat we missen, want onze ochtendkoffie in het dorp is een ritueel en het brouwsel dat onze krukkige espressomachine thuis uitspuwt, zinkt in het niets bij de romige café sombra die de machtige stoommachine van Bar Verdugo produceert.

Verwarring

De noodmaatregelen die de Spaanse regering heeft genomen, zijn noodzakelijk, maar niet altijd even duidelijk. Zo werden we vorige week in het dorp aangehouden door de politie toen we in onze bestelbus op weg waren naar het postkantoor waar we een paar pakketten met blikken olijfolie wilden afleveren.

“Sólo uno”, zei Cristobal, de agent van de gemeentepolitie, streng, veilig vanop anderhalve meter afstand. Ik begreep ‘m eerst niet goed, waarop hij duidelijk maakte dat je maar met één persoon in de auto mag zitten. “Het was gisteren op het nieuws”, zei hij hoofdschuddend, alsof hij enkele ongehoorzame tieners toesprak.

Cristobal kent ons al tien jaar en weet dus dat Jako en ik onder één dak wonen, het bed delen en nu 24 uur op 24 uur thuis bij elkaar zijn. Maar samen in één auto, nee dát mag niet meer. Jakobien besloot dan maar om uit te stappen, wat boodschappen te doen en terug te voet naar huis te gaan.

“sólo uno! was ook daar het verdikt”

Een andere maatregel die voor verwarring zorgt, is die over het uitlaten van de hond. Op de affiche van de Guardia Civil staan namelijk twee tekeningen. Eén waarop een twee mensen samen hun 2 honden uitlaten. Bij die tekening staat duidelijk: así no. Zo niet! Hoe het dan wél moet, staat op de tekening eronder: een man alleen laat zijn hondje uit. Así sí staat er bij. Zo wél!

De affiche zorgt voor verwarring bij mensen met meer dan 1 hond. “Mogen we nog onze twee honden tegelijk uitlaten, oom agent?” Je zou denken van wel, maar dat is buiten de arm der wet gerekend, die de neiging heeft om alles nogal letterlijk te interpreteren. En dus werd een vriendin van ons die aan de kust woont en die haar twee hondjes aan het uitlaten was streng berispt en terug huiswaarts gestuurd door een patrouille van de Guardia Civil: sólo uno! was ook daar het verdikt.

Op Finca Don Carmelo, kunnen we gelukkig nog met al onze vijf honden gaan wandelen, in de vrije natuur. Alleen niet samen. En dus wandelt onze dochter Julia ’s ochtends onze vaste route van 4 kilometer met de 5 enthousiaste honden.

’s Middags is het dan tot grote verbazing van onze blaffende meute de beurt aan Jakobien om haar ronde te doen. Meestal volgen alleen de drie grootste honden nog; de kleinste vinden het dan al lang welletjes geweest. Tegen dat ik aan mijn ronde begin in de vooravond, loopt alleen de immer enthousiaste jonge hond Kid nog mee. Ik hoop dat hij het elke dag volhoudt anders ben ik tijdens mijn wandeling straks nog verplicht om als alibi een vermoeide hond in mijn armen mee te slepen.

Het doet me denken aan dat oude liedje van Rudi Carrel:
Samen een straatje om, zoals gewoonlijk elke avond
Even een straatje om voor ik m'n ogen sluit
Samen een straatje om, het laatste uurtje van vanavond
En ik vraag me af, terwijl ik naar 'm fluit: wie laat wie nu uit?

Lees ook: