"De Speedy Gonzales die je bent kwam eind vorig jaar plots keihard tot stilstand"

Beste Hervé Van de Weyer,

Mensen vragen mij soms hoe dat gaat: een column schrijven voor dit programma. Dat gaat als volgt. 
Drie dagen voor de deadline wordt de columnist al zenuwachtig omdat hij, die geabonneerd is op wel duizend nieuwsbrieven, door de bomen het bos niet meer ziet.
Een columnist baggert in een ontembare stroom der actualiteiten die er al dan niet toe doen. 
Het heeft iets van strandjutten of op rooftocht gaan in een tweedehandswinkel: tussen de lelijkheid ligt ook altijd pure schoonheid. 
Maar je moet er wel je ogen voor open houden. Voor niets gaat alleen de zon op.

Het was me het weekje wel, qua actualiteit: de perfecte storm waarin zowat de halve wereld lijkt te zitten zorgt voor talloze kandidaten om te figureren in deze column. Allemaal tafelspringers. 
Dat kan jij ook heel goed: op tafels springen.
Het zit in je genen en je hebt er je beroep van gemaakt. 
Je bent mijn collega in de opleiding Communicatiemanagement aan de hogeschool in Hasselt, waar ik je vijf jaar geleden leerde kennen. 
Een veelkleurige aanstekelijke botsbal vol inspiratie die, waar hij ook passeert, zorgt voor een stroom van energie.
De krachtcentrale van de opleiding die in zijn jeugd in een vat Red Bull moet gevallen zijn. 
Er zijn er die zeggen dat je in je slaap nog licht geeft. Ik ben geneigd dat te geloven.

We ontdekten snel dat we putten uit dezelfde bron: een levenslange hartstocht voor de zinnige onzin van Guy Mortier en Humo bijvoorbeeld, en een grote liefde voor de tragische Marc Mijlemans, die onderhand al langer dood is dan hij geleefd heeft, maar op ons een onuitwisbare indruk achtergelaten heeft.
Zijn Mijl op zeven ligt op ons beider nachtkastjes.

De Speedy Gonzales die je bent kwam eind vorig jaar plots keihard tot stilstand, toen na een val met de fiets en een scan bleek dat er iets gaande was in je hersenen. 
Je hoofd stond in brand en de tumor die zich daar had genesteld als een boertige en ongenode gast moest er dringend uit.

Dat gebeurde deze week. Je deed er verslag van op de sociale media.  Klaar voor Hervé 2.0 schreef je, poserend met een kale kop die je levenslang gratis toegang tot de moshpit van Metallica zou moeten bezorgen.
De operatie verliep voorspoedig en naar verluidt vroeg je na een half uur al naar een koude Duvel. Ik ga er van uit dat dat een goed teken is.
Iedereen slaakte een zucht van verlichting. Ook de mensen van brouwerij Moortgat.

Daarom, maar niet alleen daarom,  beste Hervé Van de Weyer van de PXL, ben jij mijn held van de week.

Lees meer: