"De uitvinder van de puntzak verdient lijfstraffen"

Liefste landgenoten,

Zes keer bezocht ik in de afgelopen maand een brasserie of, zoals ze in mijn geboorteland zeggen, eetcafé. In Nederland is dat namelijk een eetgelegenheid waar je ook kunt drinken. In Vlaanderen noemen we het naar het Franse woord voor brouwerij. Prioriteiten. Van de zes eetgelegenheden serveerden er maar liefst vier hun hoofdgerecht met een puntzak frietjes in een standaard. En ik heb geen idee wie daarmee is begonnen, maar wel dat die persoon lijfstraffen van de verminkende soort verdient. “Zo is het net of in je in het frituur bent”, moet de gedachte zijn geweest. Maar ik ben niet in het frituur en dat is een bewuste keuze. Ik steek ook niet de banden van mijn BMW lek, om net te doen of ik in een Dacia zit.

Het zou natuurlijk kunnen dat ze de frietjes in een puntzak serveren, omdat de chef bang is dat we ze anders niet herkennen. “Ober, dit bakje salade is warm. Het lijkt verdorie wel gefrituurd. En wat is in hemelsnaam dat potje met die zure dikke gele dressing? Frietjes zegt u? Doe die dan gewoon in een puntzak! Al dat chique gedoe. Dit is een brasserie, geen restaurant!” En dan de metalen standaard waar de puntzak in wordt neergeplant. Voor wie is dat precies bedoeld? Mensen met maar één arm? Het concept van een puntzak is dat je hem kan dragen met één hand, en eruit kan eten met de andere. Indien de frieten niet al wandelend genuttigd worden, legt iedereen de puntzak plat op tafel. Behalve de hippe brasserie, op zich al een
‘contradictio in terminis’, die beslist dat papieren zakken recht zullen staan! Anders is het net of je thuis frietjes van het frituur eet.

En dan zijn er nog uitbaters die zo geloven in hun unieke frietoplossing, dat ze hebben geïnvesteerd in keramiek en geen papieren zakken serveren, maar een porseleinen bak in de vorm van een papieren zak. Dat klinkt milieuvriendelijk, maar is oplichting. De zak is zo gewoon 50 keer zo dik en dus past er twee keer minder friet in. Ik snap best dat de puntzak in standaard een leuke trend was in 2008. Maar het fijne aan een trend is dat hij weer overwaait. Toen ik gisteren las over de nieuwe trend op instagram, bekroop mij dezelfde gedachte. Een ijssalon in Kortrijk verkoopt nu namelijk voor 15 euro softijsjes met een laagje bladgoud. Voegt niets toe qua smaak, ziet er wel leuk uit op de foto. Zo kun jij je helemaal het mannetje voelen. Althans, tot je de dag erna op toilet zit en na een pijnlijke bevalling ‘kloenk’ hoort. Dan heb ik toch liever een puntzak.