Dimitri Verhulst: "Door je moeder verlaten worden, zal wel iets doen met je vertrouwen"

'Waarom Wettelen?' is het eerste verhaal dat Verhulst niet in een boek goot, maar wel vanuit de regiestoel vormgaf. Veel wil hij niet kwijt over zijn eerste langspeler, maar hij hoopt dat de kijker de poëzie in de film opmerkt. “Het begint volks, maar ik zet de kijker op het verkeerde been.” Nu de première nadert, voelt hij ook verdriet: “De première voelt als een begrafenis. Ik neem afscheid,” zegt hij.

Is Verhulst dan voorgoed klaar met schrijven? Hij denkt even na: “Er is een soort twijfel. Ik ben nog altijd dat verhalende wezen, maar misschien ben ik aan het switchen van medium.” 

Wie niet aanwezig zal zijn bij de première van zijn film, zijn zijn ouders. Als kind werd hij door zijn moeder aan de deur gezet omdat zij een nieuwe partner had en hij niet meer in haar leven paste. "Zij ontdeed zich van haar verleden, en zo ontstond een soort vrijheid in mijn leven. Ik zie het als mijn redding," vertelt Verhulst over die ingrijpende gebeurtenis. Hij heeft nog nooit met een psychiater gesproken, maar geeft toe: "Het feit dat je door je moeder verlaten wordt, zal wel iets doen met je vertrouwen. Mijn onrust heeft daar ook mee te maken."

Een vaderfiguur in vele vormen

Zijn verslaafde vader kon hem niet opvangen, waardoor de jeugdrechter ingreep en hem plaatste in de jeugdzorg. Verhulst heeft een "rare hutsepot" van herinneringen aan zijn vader: “Ik heb veel vaders om aan te denken: de hevig drinkende vader, de sociale vader, de postbode, de verhalende vader…” Aan het einde van zijn vaders leven hadden ze nog een reis naar Spanje gepland. Verhulst zag dat wel zitten, maar de reis zou er nooit komen. Een week later overleed zijn vader. Hij was slechts 37 jaar oud.

Geen testament, geen hogere macht

In 'Waarom Wettelen?' begeeft een lange begrafenisstoet zich naar het fictieve Vlaamse dorp Wettelen. De wens van overledene Christine is duidelijk: daar moet én zal haar laatste rustplaats zijn. In tegenstelling tot zijn personage heeft Verhulst zelf geen testament, en houvast zoekt hij vooralsnog niet in een hogere macht: "Ik ben veel te lui om mijn hersenen bezig te houden met denkoefeningen waar geen antwoord op te vinden is." Ook schrijvers zijn volgens hem - ondanks hun verhalen - niet onsterfelijk: "Wie schrijft, die blijft niet. Wie leest vandaag nog Claus? (...) Boeken staan niet boven het leven."