De toestand is hopeloos maar niet ernstig
"Doe wat je wil doen, doe wat je graag doet, doe waar je goed in bent, of je nu man bent of vrouw"
zo 7 mrt. - 4:48
Ik had me voorgenomen het niet meer te doen, vrouwenpraatjes. Ik ben van het principe: genoeg geklaagd, genoeg gepleit, we doen het gewoon. Maar die Annemie Peeters heeft me liggen gehad. Op maandag, complimentendag, stuurt ze me een bericht. Of ik naar aanleiding van vrouwendag een column wil schrijven, over een moment waarop ik een steen verlegd heb, voor de wereld of voor vrouwen in het bijzonder. Geen grote theorieën maar een anekdote. Om te zeggen, kijk dat soort kleine dingetjes kunnen een verschil maken. En ze eindigt haar bericht met: jij moet er zo’n 50 kunnen bedenken ...
Ik ga het over de mannen hebben die voor mij stenen verlegd hebben. Geen 50, maar 3.
En lap, mijn ijdelheid is gestreeld, mijn nek zwelt en nog voor mijn mondmasker uit is want ik zat op de trein, zeg ik ja. 50 momenten waarop ik stenen verlegd heb. Na 5 minuten tikken en wissen op mijn computer besluit ik Annemie’s bevel te negeren. Of beter, ik draai het radicaal om. Ik ga het over de mannen hebben die voor mij stenen verlegd hebben. Geen 50, maar 3.
En zo kwam er net voor de eeuwwisseling een einde aan de boysband die Terzake toen was.
Ik begin met een man met een groot hart voor vrouwen. Walter Zinzen. Hij was één van de pioniers van 'Terzake', samen met Alain Coninx, Dirk Tieleman en Dirk Sterckx. Maar na 5 jaar gingen drie van de vier heren iets anders doen en moest er vervanging gezocht worden. Ik was toen al enkele jaren verslaggever op de nieuwsdienst en had vooral tijdens de dioxinecrisis wel eens een politicus mogen interviewen. Op een dag vroeg Walter me even mee te komen. Van metoo was nog lang geen sprake, dus liep ik gedwee achter hem aan, naar dat kamertje om de hoek, waar hij me, met de deur dicht, vroeg of ik 'Terzake' wou presenteren. Hij had me bezig gezien en hij geloofde in mij. En zo kwam er net voor de eeuwwisseling een einde aan de boysband die 'Terzake' toen was.
Minstens één van onze gasten moet een vrouw zijn.
Walter heeft me op de duikplank gezet heeft, ik heb gesprongen en gezwommen. Ik heb wel eens op het droge moeten wachten tot het weer mijn beurt was, maar zoveel jaren later mag ik nog steeds doen wat ik graag doe, met gasten aan een tafel zitten en vragen stellen. Minstens één van onze gasten moet een vrouw zijn. Dat steentje proberen wij nu elke dag te verleggen, want praatprogramma’s met enkel mannen aan tafel, dat is Extra Time.
De volgende man die steentjes verlegd heeft, ken ik al mijn hele leven. Wij waren met negen kinderen, mijn vader werkte buitenshuis, mijn moeder meer dan voltijds binnenshuis. Mijn vader zag je enkel in de keuken om af te drogen en ’s morgens als de melkboer geweest was. Dan moest hij van mijn moeder naast het vuur staan en wachten tot de melk begon te koken. In tussentijd las hij de krant.
Het gevolg kan u raden, de melk is meer dan eens overgekookt bij ons thuis. Maar ik kom dus uit een traditioneel gezin, met een traditionele rolverdeling, maar met één grote regel: we moesten studeren, de jongens én de meisjes. De lat lag hoog, het kon altijd beter voor mijn vader, en dat is lastig, geef ik grif toe, zeker als kind, maar het zit nu wel in mijn genen, zoeken, proberen, niet te snel tevreden zijn. Koppel dat aan de werkkracht van mijn moeder en een mens kan stenen verleggen.
Doe wat je wil doen, doe wat je graag doet, doe waar je goed in bent, of je nu man bent of vrouw.
En dan heb je de job van je leven, maar ook vier kinderen. ‘Ga jij mij vanavond in bed stoppen,’ was de standaardvraag van de jongste bij het ontbijt. Een vraag die harder aankomt dan ‘moet jij vandaag werken’. Maar ik wist dat als ik ’s avonds in die studio steentjes probeerde te verleggen, mijn kinderen in goede handen waren, dat er goed voor hen gezorgd was. Mijn dochter zei ooit: ik word later mama zoals mijn papa. Het is het mooiste pleidooi voor gelijke kansen dat ik ooit gehoord heb. Doe wat je wil doen, doe wat je graag doet, doe waar je goed in bent, of je nu man bent of vrouw. En als er stenen in de weg liggen, heb je dragers nodig en hoe meer dragers, hoe sneller de weg vrij is.
Ontdek ook de andere columns uit de uitzending:
"Ik draag deze column graag op aan al die vijftigers in hun zoektocht naar werk"
"Ervaring leerde me dat niet iedereen zich zo makkelijk in mentaal en lichamelijk nudisme hult als ik"
"Daar sta je dan, in die roze lycra. En je beseft: 'Dit is een wereld die ik nooit zal kunnen redden'"
