Duizenddagenbeproeving

Duizenddagenbeproeving is een tweeentwintigletterwoord dat in het Japans korter kan: 回峰行. Dat weten wij omdat we The Way of the runner hebben gelezen, een al wat ouder boek van Adharanand Finn. 

Die meneer Finn werkt bij de Britse krant The Guardian, loopt na zijn uren marathons en schrijft tijdens zijn uren daarover stukken in de krant. Zijn bekendste boek gaat over het wonderlijke looptalent van Kenianen op de lange afstand. Maar geef toe: dat is stilaan een beetje een versleten onderwerp, daarover gaan we het in Interne Keuken dus niet hebben.

Het boek waar we het wel over zullen hebben, gaat over het wonderlijke looptalent van Japanners op de lange afstand. Japanners? Looptalent? Ja. Geef toe, daar kijkt u van op. (Mocht u daar niet van opkijken, onze excuses. Wij wel, wij zijn sportanalfabeten.)

Ondanks dat looptalent behalen de Japanners op de Olympische Spelen niet massaal veel loopmedailles, zilver op de 4 maal 100 meter en brons bij het snelwandelen, daar bleef het bij in Rio. Dat komt omdat de meest populaire Japanse loopdiscipline geen Olympische sport is: de Ekiden.

De wat? 

De Ekiden. Geef toe, nooit van gehoord. (Mocht u daar al wel van gehoord hebben, onze excuses. Wij dus niet, wij zijn sportanalfabeten.)

Die immens populaire Ekiden, die marathonmonniken met hun duizenddagenbeproeving, de passie van de Japanners voor hardlopen en vooral waarom die Ekiden zo goed past bij de Japanse cultuur, dat is het onderwerp van The way of the runner. Jelle Dehaen is erdoor gefascineerd, hij heeft het boek gelezen en komt naar Interne Keuken.

U blijft wat op uw honger zitten, wat een Ekiden is hebben we niet uitgelegd. Dat doen we expres. Dan moét u morgen wel luisteren.